نویسنده: عبدالحسین طالعی
«غدیر»، پیامی الهی است که «دیروز» بیان شد، تا «امروز» به گوش جان بشنویم؛ و ره توشه‌ای برای «فردا» از آن برگیریم.
«خطابه غدیر»، کتابی است هماره گشوده، تا پیوسته در آن نظر کنیم؛ و «درس زندگی» از آن بیاموزیم و به کارش بندیم.
اگر نمی‌توانیم تمامی خطبه غدیر را فرا گیریم، دست کم، «درس»هایی از این پیام جاودانه را سر لوحه زندگی خویش قرار دهیم:
درسی از خطبه غدیر: «امام مُبین» کیست؟
«مامِنْ عِلْمٍ إِلاَّ وَقَدْ أَحْصاهُ الله فِیَّ ... وَما مِنْ عِلْمٍ إِلاّ وَقَدْ عَلَّمْتُهُ عَلِیّاً، وَ هُوَ الْإِمامُ الْمُبینُ»
هیچ علمی نیست، مگر اینکه خداوند، آن را در من جمع کرده است ... و هیچ علمی نیست مگر اینکه آن را به علی آموخته‌ام؛ و اوست «امام مبین»...
رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم خزانه دار علم حق تعالی است، که آن را به امیر مومنان آموخته است. پس هر که تشنه علم است، می‌تواند وجود خود را از سرچشمه زلال علم پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم سیراب کند. یعنی امیر مومنانرا پناهگاه علمی خود بداند و در حل مشکلات علمی به ایشان مراجعه نماید.
آری؛ در دین اسلام، «علم» مقام و منزلت خاصی دارد. و اهل بیت - که معادن علم الهی هستند - مقام رفیع و جایگاهی بلند دارند. به حکم عقل، شخصی که علم کامل دارد، شایسته است که امام و جانشین پیامبر باشد؛ و دیگران باید به او مراجعه کنند. هر کس این حقیقت روشن را نپذیرید یا انکار کند، با عقل خود مخالفت کرده است. کیست که بخواهد راهی دراز - به بلندای ابدیت - را بدون بهره‌گیری از نور علم بپیماید؟
منبع: پایگاه علمی فرهنگی محمد (ص)
