امام حسین (ع)

برگرفته از کتاب "غربت، نصرت، مراجعه"؛ نوشته مسعود بسیطی

زینت دوش نبی، با کاروانی که جمعیتش با احتساب کودکان و شیرخوارگانش، از صد و شصت تن تجاوز نمی‌کرد، دور از شهر و دیار خود، در محاصره‌ی سی هزار گرگ درنده قرار گرفت. پس از آنکه همان یاران اندک نیز در راه دفاع از امام، نزد چشمان نمناک حجت خدا، پرپر شدند، نوبتِ پاره پاره شدن عزیز زهرا رسید.

درندگانی که از انسانیت بویی نبرده بودند، آن چنان بر جان فرزند رسول خدا زخم وارد ساختند که گویا هر آنچه ظلم از بدو خلقت بر مخلوقات خدا روا گشته، باعثش حسین بن علی است؛ و اکنون این دیوصفتان به دادخواهی تمامی مظلومان عالَم، شمشیر انتقام بر نور چشمان رحمت خدا کشیده‌اند. صدها زخم نیزه و تیر و شمشیر بر بدن نور چشمان علی مرتضی ایجاد کردند، بدنش را همچون خارپشتی از تیغ و تیر پوشاندند[1] و در نهایت، سر مبارک ایشان را چونان قوچی از قفا جدا کردند[2].

آخرین بازمانده‌ی پنج تن آل عبا، در آخرین لحظات حیاتش در این دنیای دون، به اطراف نگریست تا شاید چهره‌ی آشنایی قلبش را آرام سازد. اما چه سود که ناکسان، کسی بر جای نگذاشته بودند!

عجبا که بر پیکر بی سرِ حسین نیز رحم نکردند. سم اسبان را تازه کردند و بر بدن پاره پاره‌ی عزیز خدا تاختند.

اگر به آن که یاران و اعوانش کم‌اند، غریب می‌گویند[3]، پس حسین غریب بود؛ چرا که شمار یارانش در مقابل تعداد دشمنان، یک بود به سیصد!

اگر به آن که از شهر و دیار خویش دور مانده، غریب گویند[4]، پس حسین غریب بود؛ چرا که مدینه کجا و کربلا کجا؟

اگر به آن که هنگام مرگ، تنهاست و عزیزانش کنارش نیستند، غریب می‌‌‌گویند[5]، پس حسین غریب بود؛ چرا که آن هنگام که آخرین نفس را کشید، عزیزانش با بدن‌های پاره پاره در بیابان پراکنده بودند.

حسین غریبانه به قتل رسید و غریبانه‌تر تشییع شد.

غربتِ غریبِ دوران ما  

غربت امام زمان علیه‌السلام از غربت ... امام حسین نیز بیشتر است.

اگر اینکه دشمن، حتی به لباس چاک چاک حسین بن علی رحم نکرد و آن را پس از شهادت امام، به یغما برد، دلیل بر غربت است ... پس وصف حال مهدی فاطمه چیست که میراثش را تقسیم کرده‌اند، در حالی که او زنده است![6]

اگر حسین بن علی به دلیل کمی یاران و اعوان، غریب بود، فرزندش مهدی از او نیز غریب‌‌تر است. چراکه همان هفتاد و دو یارِ حسین، در محشر عاشورا تا پای جان، امام خویش را نصرت نمودند، اما بیش از هزار سال است که امام زمان، در رسیدن به سیصد و سیزده یاور مخلص، انتظار می‌کشند[7].

اگر تنهایی و دوری از خانه و کاشانه و اهل و عیال، غربت است، چگونه یوسف زهرا غریب نباشد، وقتی امام کاظم علیه‌السلام در وصف او چنین می‌فرمایند:

"او همان طرد شده‌ی تنهای غریبِ پنهان از خاندانش است[8]"؟

آری! امام زمان غریب است، نه در میان خِیل گرگان درنده در صحرای کربلا ...؛ بلکه در میان محبین و شیعیانش.

منبع: پایگاه علمی فرهنگی محمد (ص)