جمال الدین محمد اصفهانی و اشعار او در مدح اهل بیت (ع)
گردآوری: فاطمه طالعی
جمال الدین محمد اصفهانی (وفات حدود 588 هجری)
جمال الدین پدر استاد کمال الدین اسماعیل و سرآمد قصیده سرایان ایران در قرن ششم هجری است. وی حنفی مذهب بوده، اما به تشیع نیز تمایل و علاقه مند بوده است.ااین تمایل و علاقه در اشعار وی به خوبی مشهود است.
این شعر از اشعار او د رمدح اهل بیت و واقعه کربلا است:
مباش غره بدین گند پیر دنیا زانک
هزار شوهر کشت و هنوز بکر است این زن
ببین چه کرده او با اهل بیت مصطفوی
حدیث رستم بگذار و قصه بهمن
چه تیر غدر که رخنه نکرد شان سینه
چه تیغ ظلم که خونین نکردشان گردن
نه بهر ایشان بود، آفرینش عالم؟
نه بهر ایشان بود، ازدواج روح و بدن؟
خدای عز و جل، در زمین دو شاخ نشاند
ز یک نهال برون آخته، حسین و حسن
یکی زبیخ بکندند آب ناداده
یکی به تیغ به زهر آب داده اینت حزن
اگر زمانه کسی را به طبع گشتی رام
دگر نبودی مر اهل بیت را توسن
چو با سلاله پیغمبر آن رود، تو که ای؟
که از سلامت خواهی که با شدت جوشن
بمیر پیشتر از مرگ، تا رسی جائی
که مرگ نیز نیاردت گشت پیرامن
و در جائی دیگر در غزلی به اسم آب (که اشاره به لب تشنگی یاران امام حسین علیه السلام دارد) می گوید:
پیوسته در حمایت او لشگر بلا
همواره در رعایت او اهل روستا
مقصود جستجوی سکندر به شرق و غرب
مطلوب آرزوی شهیدان کربلا
گاهی دهد به تیغ زبان رونق سخن
گاهی زبان تیغ بدو یا بدان جلا (1)
(1) دیوان جمال الدین محمد اصفهانی، تصحیح حسن وحید دستگردی، تهران، 1341صفحات 17 و 294.
