عمادالدین نسیمی و ارادت به اهل بیت (ع)
گردآوری: فاطمه طالعی
سید علی عمادالدین نسیمی متخلص به نسیمی، شاعر و متفکر حروفیه در قرن هشتم هجری بود. او بنا به منابعی از ترکمان‌های عراق یا از مردمان آذربایجانی و بنا به منابعی دیگر از اهالی حلب است. وی از شاعران صوفیِ بزرگِ زبان ترکی در اواخر سدهٔ ۱۴ و اوایل سدهٔ ۱۵ میلادی به‌شمار می‌آید. او دو دیوان، یکی به ترکی و دیگری به فارسی، به نظم درآورد و قصائدی عربی نیز سرود.1
اشعار:
مناقب حضرت علی (ع):
گر هدايت يابى از من عنده علم الكتاب هم سليمانى و اسم اعظمش را خاتمى
...
از آن‌رو قبلۀ رويت هدىً للمتقين آمد كه حق را مظهر كلّى و گنج سرّ ايمانى
...
تو آن يوسف لقا ماهى، كه در مصر الوهيّت عزيز حقى و حق را، هم اسم و هم مسمايى
امام حسین (ع):
در كربلاى عشق شهيدى كه تشنه رفت از كوثر زلال تو آب زلال يافت2
منابع:
1- ویکی پدیا
2- کتاب جلوه های ولایت در شعر فارسی، ص 104 و 214
