امیر مُعزّی نیشابوری و ارادت به اهل بیت (ع)
گردآوری: مسعود بسیطی
امیر ابوعبدالله محمد پسر عبدالملک مُعِزّی نیشابوری شاعر ایرانی پارسی‌گوی بود. پدرش عبدالملک برهانی از شاعران دربار الب ارسلان بود و در اوایل سلطنت ملکشاه سلجوقی وفات یافت و محمد فرزندش، به جای او به خدمت سلطان ملکشاه درآمد و تخلص شعری خود «معزی» را از لقب سلطان که «معزالدین» بود، اقتباس کرد. معزی شاعر بزرگ دربار ملکشاه سلجوقی بود و از سوی این پادشاه لقب امیر گرفت.1
اشعار:
غدیر خم:
آن‌كه داماد نبى بود و وصى بود و ولى در موالاتش وصيّت نيست شرط اوليا
...
حُب ياران پيمبر فرض باشد بى‌خلاف ليكن از بهر قرابت هست حيدر مقتدا
...
على ز مهرِ محمّد همى چنان نازد كه از دعاى محمد على به روز غدير2
منابع:
1- ویکی پدیا
2- کتاب جلوه های ولایت در شعر فارسی، ص 36
