عید غدیر

    

    

نویسنده: آذر طاهری (کارشناس ارشد برق ؛  این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید)

    

اجتماع در غدیر

مراسم حج به پایان رسیده و همگان به امر پیامبر، مکه را به سوی غدیر خُم ترک گفته‌اند. [1] حتی زائران یَمَنی – که مسیر بازگشت‌شان در جهت خلاف غدیر بود – و همچنین اهالی مکه، کاروان پیامبر را تا غدیر خم همراهی می‌کنند.

«غدیر خُم» منطقه مهمی است که کمی قبل از تقاطع مسیر و  محل جدایی کاروان‌ها قرار گرفته. در این بیابان وسیع، برکه‌ای‌ وجود دارد و در اطراف برکه چندین درخت کهنسال. پیامبر دستور می‌دهند همگان در آنجا توقف کنند و آنها که جلوتر رفته‌اند بازگردند. [2] به فرمان پیامبر، منبری از سنگ‌ها و روانداز شترها و مَرکب ها بر پا می‌شود. [3] آفتاب، سوزان است و اگر رسول مهربانی 120000 نفر را در این گرمای آزاردهنده نگاه داشته، حتما دلیل مهمی داشته است.

رسول خاتم بر فراز منبر می‌رود و علی را نیز نزد خویش فرا می‌خواند. [4] همگان مشتاق شنیدن سخنان پیشوای خود هستند.

نقطه اوج رسالت پیامبرِ خاتم و تمام پیامبران و انبیاء گذشته فرا رسیده.

لحظه موعود نزدیک می‌گردد.

بزرگترین رسالت آسمانی توسط برترین و آخرین رسول الهی در حال وقوع است ...

         

ابلاغ فرمان خدا (خطابه غدیر)

آخرین پیامبر آسمانی در میان 120000 نفر، در بیابانی وسیع و بر فراز منبری ایستاده‌ تا مهم‌ترین وظیفه آسمانی خود را به انجام رساند.

نه فقط آنها که در غدیر حاضرند؛ که افلاکیان نیز به تماشا آمده‌اند. این محمد بن عبدالله؛ عبد خالص و برگزیده خدا؛ وارث تمام پیامبران پیشین و خاتم انبیاء و رُسل است که از جانب خدا سخن می‌گوید:

بسم الله الرحمن الرحیمَ

"اَلْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذی عَلا فی تَوَحُّدِهِ وَ دَنا فی تَفَرُّدِهِ وَجَلَّ فی سُلْطانِهِ وَعَظُمَ فی اَرْکانِهِ، وَاَحاطَ بِکُلِّ شَیءٍ عِلْماً ..." [5]

حمد و سپاس خدایی را که در یگانگی خود بلند مرتبه، و در تنهایی و فرد بودن خود نزدیک است. در قدرت و سلطه خود با جلالت و در ارکان خود عظیم است. علمش به همه چیز احاطه دارد ...

       

آری؛ حبیب خدا همچون همیشه کلام خویش را با نام و حمد پروردگار عالمیان آغاز می‌کند؛ و از خدایی می‌گوید که رحمان و رحیم است و بندگانش را فراموش نمی‌کند.

سپس از رسالت انبیاء و فرستادگان آسمانی در هدایت و رستگاری آدمیان سخن گفته و تاکید می‌کند که او «خاتم پیامبران» است و پس از او فرستاده دیگری از جانب خدا نخواهد آمد.

آنگاه اهمیت پیامی که قصد ابلاغ آن را دارد شرح می‌دهد. او از هدایت امّتش و هدایتگر پس از خویش سخن می‌گوید؛ از علی فرزند ابوطالب، یار و یاور همیشگی نبیّ:

"علی (ع) را بر دیگران فضیلت دهید. هیچ علمی نیست مگر آنکه خداوند آن را در من جمع کرده ... هیچ علمی نیست مگر آنکه آن را به علی آموخته‌ام. اوست «امام مبین»"[6]

"ای مردم، او یاری دهنده دین خدا و دفاع کننده از رسول خداست و اوست با تقوای پاکیزه هدایت کنندۀ هدایت شده."[7]

"او از طرف خداوند پیشوای شماست[8] و خداوند با پیشوایی او دین‌تان را کامل کرد.[9] ای مردم به او گوش دهید تا سلامت بمانید. او را اطاعت کنید تا هدایت شوید، نهی او را بپذیرید تا رشد یابید[10]"

و پس از آن پیامبر خاتم، راه و صراط مستقیم الهی را به مردم نشان می‌دهد. راهی که اگر آدمیان در آن ثابت‌قدم بمانند برای همیشه به سعادت و خوشبختی می‌رسند. این سخنان آخرین رسول خداست که در بیایان غدیر درمیان جمعیتی عظیم طنین انداز می‌شود که:

 "هان مردمان! صراط مستقیم خداوند منم كه شما را به پیروی آن امر فرموده. و پس از من علی است و آن گاه فرزندانم از نسل او، پیشوایان راه حقند كه به حق و درستی راهنمایند و به آن عمل می‌کنند."[11]

آنگاه تمام هدایتگران و پیشوایان آسمانی پس از خود تا قیامت را با نام و نشان و صفات معرفی می‌کند و درباره ایشان می‌فرماید:

"هدایت کننده‌ای هدایت شده هستند که به حق دعوت کرده و به آن عمل می‌کنند." [12]

"تنها تبیین‌کنندگان و مفسران حقیقی قرآنند و برای همیشه همراه و قرین آن هستند." [13]

"نه به خود که به خدا دعوت می‌کنند و از جانب خدا به این مقام منصوب شده‌اند." [14]

"اطاعت و پیروی از آنان، همان صراط مستقیم و مسیر سعادت و خوشبختی آدمیان است." [15]

"از نسل پاک علی (ع) و از فرزندان طیبه حسین (ع) هستند و آخرین ایشان مهدی (ع) است." [16]

لحظه ای که آسمانیان در انتظارش بودند و فرستادگان خدا – از آدم تا خاتم – در اشتیاقش، فرا می‌رسد. پیامبر دستان علی را در دستان خود گرفته، به سوی آسمان بلند می‌کند تا همگان بشناسند و بدانند که علی پیشوا و هدایتگر پس از آخرین فرستاده آسمانی است و نسل پاکی از فرزندان او، هدایتگر و پیشوای مردمان تا قیامت خواهند بود. 

اینک نعمت تمام می‌شود و دین کامل می‌گردد.

محمد دگرباره چکیده و عصاره رسالت خویش را تکرار می‌کند که:

"من دو گوهر گرانبها را در میان شما به یادگار می‌گذارم که تا زمین و زمان هست از هم جدا نمی‌شوند، قرآن و هدایتگرانی آسمانی از فرزندان علی (ع). اگر به آن دو گوهر متمسک شوید تا ابد گمراه نمی‌گردید‌." [17]

یعنی: در هر عصر و زمانی، هدایتگری زنده، آسمانی و تضمین شده از جانب خدا که از خاندان پیامبر و از نسل علی (ع) است، در بین مردم زندگی می‌کند؛ که قرین قرآن بوده و اگر مردمان به او و قرآن متمسک شوند به سعادت می‌رسند و هیچ‌گاه از مسیر هدایت و خوشبختی دور نمی‌شوند.

رسول خاتم تاکید نمود:

"اى گروه مردم! قرآن معین نموده كه پس از من، «امام»، على و فرزندان اویند؛ و من نیز به شما خبر دادم كه آنان از صلب من و اویند، آنجا كه فرموده: « وَجَعَلَها کَلِمَةً باقِیَةً فی عَقِبِهِ » [18] و من نیز گفتم: و تا زمانى كه دست به دامن قرآن و عترت باشید گمراه نخواهید شد." [19]

اینک آخرین لحظات خطابه پیامبر نزدیک می‌شود و او مردمان را برای عهد بزرگی ‌آماده می‌سازد. عهدی که پایبندی به آن مایه سعادت و رستگاری آدمیان بوده و هست ...

         

بیعت در غدیر

پیامبر پیامی را که از جانب خدا مامور به ابلاغش بود، به مردم رسانید و اکنون زمان بیعت گرفتن از ایشان فرا می‌رسد. فرستاده صدیق و امین خدا می‌فرماید:

لحظات آخرین خطابه محمد (ص) در غدیر است. پیامبرِ رحمت، همه را برای بیعت آماده می‌کنند:

"مأمورم از شما بیعت بگیرم كه دست در دست من نهید در مورد پذیرش آن چه از سوی خداوند دربارۀ علی امیرمؤمنان و پیشوایان پس از او آورده‌ام كه آنان از من و اویند. و این پیشوایی فقط در آنها به پا خواهد بود و از ایشان «مهدی» است كه پیشوایی است تا قیامت و به حقّ داورى مى‏كند." [20]

عهد معهود فرا می‌رسد.

قرار است که:

به مقام این هدایتگران آسمانی که از طرف خدا به این مقام منصوب شده و از جانب او تضمین شده هستند، اقرار کرده و هدایتگری و پیشوایی آنان را تا قیام قیامت بپذیریم؛

با آنان عهد ببندیم و بر این عهد و پیمان زنده بوده و با آن بمیریم و با آن اعتقاد برانگیخته شویم؛

هرگز این  عهد و پیمان را دگرگون نساخته، در آن شک  نکرده، آن را انکار ننموده و از عهد و پیمان خود برنگردیم؛

نه فقط با علی (ع) که با همه پیشوایان آسمانی تا آخرین‌شان مهدی (ع)، بیعت کنیم.

پیامبر می‌گوید و مردمان همه تاریخ تکرار می‌کنند:

"پس همگان بگویید:

«البتّه كه سخنان تو را شنیده و بر آن چه از سوی پروردگارمان در پیشوایی پیشوایان، علی امیرالمؤمنین و پیشوایان دیگر - از صلب او - به ما ابلاغ كردی، خشنودیم و گردن گذاریم و پیروی می‌کنیم. با تو پیمان می‌بندیم با دل و جان و زبان و دست‌های‌مان. با این پیمان زنده‌ایم و با آن خواهیم مرد و با آن اعتقاد برانگیخته می‌شویم. و هرگز آن را دگرگون نكرده شكّ و انكار نخواهیم داشت و از عهد و پیمان خود برنمی گردیم. اطاعت می‌کنیم خدا را و تو را و علی امیرالمومنین را و پیشوایان آسمانی از فرزندان تو را که  آنها را شناساندی و از نسل حسن و حسین هستند»"[21]

دین خدا کامل شده، نعمت بر مردمان تمام گشته و پیامی مهم و آسمانی در غدیر به بلندای تاریخ طنین انداز شده است. پیامی برای همه انسانها و برای همیشه تا قیامت.

رسالت پیامبر خاتم هنوز به اتمام نرسیده است. خاتم الانبیاء به فرمان خدا، مردم را فرامی‌خواند تا با علی (ع) به عنوان پیشوای و هدایتگر آسمانی بیعت کرده و دست دهند و این گونه به مقام امیرالمومنین اقرار کرده و هدایتگری او را بپذیرند.

مردم پس از بیعت زبانی، اینک دست در دستان هدایتگر و پیشوای پس از رسول خدا گذاشته و با او بیعت می‌کنند. این مراسم، سه روز به طول می‌کشد. پیامبر برای این بیعت نیز تدابیر خاصی اندیشیده‌اند. مردم دسته دسته وارد خیمه پیامبر و سپس خیمه علی (ع) شده و با آنان دست داده و بیعت می‌کنند. زنان نیز چونان مردان با پیشوای آسمانی خود بیعت می‌کنند. امیرمومنان دست در کاسه‌ای آب می‌گذارند و زنان نیز در طرف دیگر دست در همان ظرف گذاشته و اینچنین همه با امیر مومنان عالم و اولین پیشوای آسمانی پس از پیامبرخاتم بیعت می‌کنند. [22]

     

جبرئیل در غدیر

نعمت بر زمینیان تمام گشته، دین خدا کامل شده و مسیر هدایت آدمیان تا قیامت مشخص شده است. در غدیر همه خوبان جمعند. زمین بر آسمان می‌بالد. امروز آسمان جای ماندن نیست که آسمانیان نیز به زمین آمده‌اند.

فردی زیبا‌رو و با رایحه‌ای خوش، در میان جمعیت است و شاهد مراسم غدیر و بیعت مردمان با هدایتگران‌ آسمانی پس از خاتم پیامبران است. عده‌ای او را می‌بینند که چنین می‌گوید:

"محمد برای او [علی (ع)] پیمانی بست که جز کافر [به خدا و رسولش] یا منافق، کسی آن را برهم نمی‌زند." [23]

مردمان نزد پیشوا و پیامبر خود رفته، در مورد این شخص سوال می‌کنند. پیامبر که او را بهتر از هر کس دیگری می‌شناسد، پاسخ می‌دهد که او روح الامین جبرئیل است. [24]

آری؛ آسمانیان نیز به زمین آمده‌اند ...

حجتی دیگر در غدیر بر مردم تمام می‌شود تا به یاد داشته باشند که پیامبر در غدیر همه هدایتگران آسمانی پس از خود را با نام و نشان معرفی کرد و از مردم برای همه آنان بیعت گرفت که:

"هان مردمان! از خدا پروا كنید، و با على امیر مؤمنان و حسن و حسین و پیشوایانی كه کلمه طیب و باقی و پایدارند [و پیشوایی و امامت از نسل ایشان پایدار و باقی است] بیعت كنید." [25]

حضور جبراییل در غدیر و کلامش درباره پیمان مردم در غدیر، تاکیدی است تا مردم به اهمیت کلام آخرین فرستاده خدا پی ببرند و دریابند که:

در هر عصر و زمانه‌ای هدایتگری آسمانی و تضمین شده از سوی خدا در بین آنهاست که تمسک به او و پایبندی به بیعتی که در غدیر بسته‌اند، موجب سعادت آنان است.

         

عمامه «سحاب»

خطابه پیامبر تمام گشته؛ همگان به شأن و فضایل امیر مومنان اقرار کرده‌‌اند و با او به عنوان سرپرست و هدایتگر پس از رسول خاتم بیعت بسته‌اند. اکنون عمامه پیامبر – که به سحاب معروف است – به دست سرور عالمیان، محمد مصطفی بر سر علی قرار می‌گیرد. [26] عرب می‌داند گذاشتن عمامۀ خود، بر سر دیگری نشانِ اعتماد و تایید آن فرد است. [27]  

پیامبر به علی اعتماد دارد. از آن مهم‌تر آنکه خدا به علی اعتماد دارد. آفریدگار حکیم، علی را در هدایت و سرپرستی مردمان انتخاب و تایید و تضمین کرده؛ پروردگار علیم، مسیر هدایت بندگانش را تا روز رستاخیز در دستان علی و فرزندان پاکی از نسل او قرار داده است.

آری؛ اینک پیامبر، با گذاشتن عمامه سحاب بر سر و دوش وصیّ خود برای بار چندم به مردمان یادآوری می‌کند که: علی جان محمد است؛ علی جانشین محمد است؛ علی، همان محمد است؛ هر که محمد را سرپرست و صاحب اختیار خود می‌داند، از این پس علی سرپرست و صاحب اختیارش خواهد بود!

         

شعر غدیر

آخرین نبیّ به امر خالق و قیّوم خود رسالتی عظیم انجام داده؛ آنچنان عظیم که خدایش روز غدیر را «عید الله الاکبر» خوانده. [28]

آنان که به خدای یگانه و رسالت محمد مصطفی ایمان داشتند، از رضایت خدا و خوشنودی رسولش شادمان‌اند؛ و آنان که به ظاهر، تسلیم امر خدا و مسلمان بوده‌اند، از اینکه پیامبر به امر خدا پس از خود، علی و فرزندان او را سرپرست و هدایتگر پس از خود معرفی کرد، خشمگین هستند. این گروه ناراضی هر کاری خواهند کرد تا غدیر و پیام غدیر رفته رفته به فراموشی سپرده شود. اما غدیر آنچنان عظیم است که به این راحتی پوشانده نمی‌شود! اینکه جمعیتی بالغ بر 120000 نفر، سه روز در بیابانی به نام غدیر توقف داشته اند، خیمه زده اند و با رسول خویش زندگی کرده اند، ماجرایی نیست که آیندگان درباره چرایی‌اَش کنجکاو نشوند و از خود نپرسند «مگر چه موضوع مهمی در میان بوده که در مکانی به نام غدیر جمعیتی عظیم سه روز توقف کرده اند؟»

همه درباره خطابه غدیر و امیر غدیر سخن می‌گویند. در بین جمعیت، هنرمندان و شاعرانی نیز حضور دارند که به شیوه هنرمندانه خود در ثبت این رخداد عظیم در تاریخ اقدام می‌کنند. مانند «حسان بن ثابت» که از اهمیت پیام رسول خاتم به شوق آمده و در وصف غدیر، قصیده ای می‌سراید و با اجازه پیامبر آن را برای مردم می‌خواند.[29] او عظمت این روز و این واقعه و این لحظات را با تمام وجود خود درک کرده و اینک در میان جمعیت قصیده خود را به بلندای تاریخ می‌خواند:

"أَ لَمْ تَعْلَمُوا أَنَّ النَّبِی مُحَمَّداً                     لَدَى دَوْحِ خُمٍّ حِینَ قَامَ مُنَادِیاً

وَ قَدْ جَاءَ [جَاءَهُ‏] جِبْرِیلُ مِنْ عِنْدِ رَبِّهِ             بِأَنَّكَ مَعْصُومٌ فَلَا تَكُ وَانِیاً

وَ بَلِّغْهُمْ مَا أَنْزَلَ اللَّهُ رَبُّهُمْ                         وَ إِنْ أَنْتَ لَمْ تَفْعَلْ وَ حَاذَرْتَ بَاغِیاً

عَلَیكَ فَمَا بَلَّغْتَهُمْ عَنْ إِلَهِهِمْ                      رِسَالَتَهُ إِنْ كُنْتَ تَخْشَى الْأَعَادِیا

فَقَامَ بِهِ إِذْ ذَاكَ رَافِعَ كَفِّهِ                           بِیمْنَى یدَیهِ مُعْلِنَ الصَّوْتِ عَالِیاً

فَقَالَ لَهُمْ مَنْ كُنْتُ مَوْلَاهُ مِنْكُمْ                   وَ كَانَ لِقَوْلِی حَافِظاً لَیسَ نَاسِیاً

فَمَوْلَاهُ مِنْ بَعْدِی عَلِی وَ إِنَّنِی                    بِهِ لَكُمُ دُونَ الْبَرِیةِ رَاضِیاً

فَیا رَبِّ مَنْ وَالَى عَلِیاً فَوَالِهِ                        وَ كُنْ لِلَّذِی عَادَى عَلِیاً مُعَادِیاً

وَ یا رَبِّ فَانْصُرْ نَاصِرِیهِ لِنَصْرِهِمْ                     إِمَامَ الْهُدَى كَالْبَدْرِ یجْلُو الدَّیاجِیا

وَ یا رَبِّ فَاخْذُلْ خَاذِلِیهِ وَ كُنْ لَهُمْ                  إِذَا وَقَفُوا یوْمَ الْحِسَابِ مُكَافِیا"[30]

به این معنى که:

"آیا نمی‌دانید كه محمّد پیامبر (ص) در كنار درختان منطقه خم به حالت ندا ایستاد؛ و این در حالى بود كه جبرئیل از طرف خداوند پیام آورده بود كه «تو محفوظ خواهى بود پس در كار خود سستى راه مده، و از طرف پروردگارشان آنچه خداوند نازل كرده به آنان ابلاغ كن. اگر چنین نكنى و از دشمنان بر خود حذر كنى بدان كه رسالت خدایشان را به آنان نرسانده‌‏اى اگر از دشمنان بترسى»؟

در اینجا بود كه به امر خدا قیام كرد در حالى كه كف دست او را با دست راست خود بالا برده بود و با صداى بلند و آشكار به آنان گفت: «هر كس از شما كه من مولا و صاحب اختیار او هستم و قول مرا قبول دارد و فراموش نمی‌كند، مولا و صاحب اختیار او بعد از من على است، و من به او براى شما راضى هستم و نه به دیگرى. پروردگارا هر كس على را دوست بدارد دوست بدار، و هر كس با على دشمن باشد با او دشمن باش. پروردگارا، یارى كن هر كس او را یارى كند به خاطر یاری‌اَش امام هدایت‌‏كننده‌‏اى را كه همچون ماه شب چهارده تاریكی‌ها را روشن مى‌كند. پروردگارا، خواركنندگان و فراموش‌کنندگان او را خوار کن و به فراموشی سپار و روز قیامت كه براى حساب مى‏‌ایستند آنان را به مكافات عمل‌شان برسان.»

«حسان» قصیده‌اش را با اجازه پیامبر و پیشوای خود ‌می‌خواند و پیامبر در آن لحظات، نکته مهمی را به او یادآور می‌شود؛ نکته‌ای که راهنمای راه و مایه سعادت او و همه آدمیان خواهد بود. پیامبر به او و همه انسانها نوید می‌دهد که:

«تا زمانی که در راه یاری هدایتگران آسمانی قدم برداری از سوی روح القدس حمایت خواهی شد.»[31]

        

معجزه غدیر [32]

در غدیر معجزه هم هست تا حجت بر همگان تمام شود؛ تا هیچ عذر و بهانه‌ای باقی نماند؛ تا مسیر هدایت آدمیان بی هیچ شک و شبهه‌ای برای همیشه مشخص گردد.

آخرین ساعات توقف در غدیر است. پیامبر، هدایتگران آسمانی و صراط مستقیم الهی را معرفی کرده؛ اینک مسیر هدایت بر همگان مشخص شده؛ مسیری که خداوند آن را تا قیامت و برای همه دورانها تعیین کرده است.

«حارث بن النعمان الفهری» خبر و پیام مهم غدیر را شنیده و خود را به جمعیت رسانده است. او به سخنان آخرین فرستاده خدا ایمان ندارد. از روی عناد و سرکشی از حجت خدا، حجت می‌خواهد! به پیامبر چنین می‌گوید:

«آیا آنچه گفتی از جانب خدایت بود یا از خود گفتی؟»

رسول مهربانی بعد از 23 سال دعوت به توحید و راستگویی، صبورانه پاسخ می‌دهد‌:

«هرآنچه گفتم از جانب خداست و من از خود هیچ نمی‌گویم.»

حارث نمی‌تواند پیام غدیر را بپذیرد. عناد و سرکشی او را کور کرده. بعد از شنیدن پاسخ پیامبر، مغرضانه از خدا طلب عذاب می‌کند و آنچنان که مردم بشنوند می‌گوید:

« خدایا اگر آنچه محمد می‌گوید حق و از جانب توست، سنگی از آسمان بر ما ببار یا عذاب دردناکی بر ما بفرست.»[33]

سخنانش تمام نشده که سنگی از آسمان فرود می‌آید و او به هلاکت ‌می‌رسد.

پس از این اتفاق، خداوند بار دیگر نشانه می‌آورد و آیاتی از قرآن نازل می‌شوند:

«سَأَلَ سَائلُ  بِعَذَابٍ وَاقِعٍ، لِّلْكَافِرِینَ لَیسَ لَهُ دَافِعٌ،  مِّنَ اللَّهِ ذِى الْمَعَارِج»[34]

«سوال کننده‌ای از عذابی واقع سوال کرد، که برای کافران از آن رهایی‌ای نباشد، از خدای صاحب معراج‌ها.»

آری؛ خدا در غدیر آیت و نشانه می‌آورد تا همگان بیابند که کلام رسول، کلام خداوند است؛ و بدانند خدا خود، هدایتگران آسمانی را تضمین کرده.

حجت تمام می‌شود تا صراط مستقیم الهی، مسیر سعادت انسانها، برای همیشه و برای همگان عیان باشد.

          

شیطان و غدیر

لحظه معرفی صراط مستقیم الهی توسط پیامبر در غدیر، سخت ترین و هولناکترین لحظه برای شیطان و یارانش است.[35] آنان تلاش بسیاری کردند تا پیام غدیر به درستی و به موقع ابلاغ نشود اما پیامبر با در نظر گرفتن تمام شرایط و با در نظر گرفتن تمام  نکات، این رسالت را به خوبی به انجام رساندند.

عصاره رسالت پیامبر در غدیر ابلاغ شده است. مسیر سعادت و کمال برای آدمیان مشخص شده و آدمیان با هدایتگران خود بیعت کرده‌اند.

قرار است آدمیان برای همیشه تاریخ، دست در دست هدایتگران آسمانی بگذارند تا صراط مستقیم الهی را گم نکنند. اما دشمن قسم خورده انسانها به عزت و جلال خداوند سوگند یاد کرده که آدمیان را ازصراط مستقیم الهی منحرف کند.[36]

او می‌داند که اگر کاری که پیامبر انجام داده به نتیجه رسد، هرگز معصیت خدا صورت نمی‌گیرد.

او غدیر را می‌فهمد و می‌داند که اگر آدمیان به صراط مستقیم الهی پایبند مانده و به عهد خود وفادار بمانند، برای همیشه سعادتمند و خوشبخت می‌شوند.

او می‌داند برای اینکه  بتواند آدمیان را گمراه کند باید آنان را از هدایتگر و راهنمای آسمانی‌شان دور کند.

شیطان در غدیر شاهد و ناظر آدمیان است. او و یارانش در غدیر هم‌پیمان می‌شوند تا نگذارند رسالت پیامبر به نتیجه رسد. آنها قسم یاد می‌کنند تا آدمیان را از صراط مستقیم الهی گمراه کنند.

آدمیان برای پایبندی در صراط مستقیم، مسیر همواری پیش رو ندارند و از فتنه‌ها و نیرنگ‌ها و وسوسه‌های شیطان در امان نخواهند بود. تنها راه نجات این است که به کهف حصین- دژ محکم - الهی که همان هدایتگر هر عصر و زمانه است پناه برند.[37]

     

تاریخ، گواه است که افراد بسیاری به عهدی که با پیامبر و هدایتگران پس از او در غدیر بستند وفادار نماندند.

تاریخ، گواه است که آدمیان نه تنها قدر هدایتگران را ندانستند بلکه مظلومانه آنها را شهید کردند‌.

تاریخ، گواه است که شیطان و یارانش در کار خود موفق بوده‌اند.

تاریخ، گواه‌ است که آنان مردمان بسیاری را از صراط مستقیم الهی دور کرده‌اند.

     

بیاییم به کهف حصین الهی پناه بریم و دست در دست هدایتگر زنده این زمان - مهدی‌ ^{علیه السلام}- بگذاریم که این تنها را نجات از فتنه و نیرنگ‌های دشمن قسم خورده آدمیان – شیطان - است.

      

منبع: پایگاه علمی فرهنگی محمد (ص)