داستان ها

بسم الله الرحمن الرحیم

  

نویسنده: زهرا مرادی

    

آنچه دانش آموزان در این داستان‌ می‌آموزند

-   دلیل سجده‌‌ی فرشته‌ها به حضرت آدم ^{علیه السلام} (به سبب اینکه برترین بندگان خدا (14 معصوم) قرار بود از نسل او پای بر زمین بگذارند)

-    تمرّد شیطان از دستور الهی به دلیل خودخواهی و حسادت

-    آشنایی با ماهیت شیطان که فرشته نبوده، بلکه از جنّیان بوده.

-    عبادت خدا آنگونه است که او‌ می‌خواهد نه آنطور که ما دل‌مان بخواهد.

-    چگونگيِ آغاز دشمنی شیطان با آدمیان

-    مجهز شدن انسان در تقابل با شیطان توسط نعمت عقل و وجود هدایتگران آسمانی

-    شیطان، زمان ظهور حضرت مهدی و توسط ایشان کشته‌ می‌شود.

-    ما در کم یا زیاد کردن عمر شیطان نقش داریم.

     

آیات مورد بررسی در داستان:

سوره بقره، آیه 30.

سوره کهف، آیه 50.

سوره حجر، آیه 32، 33 و 36 تا 38

سوره اسراء، آیه 61.

سوره ص، آیه 76، 82 و 83.

    

شیشه‌ی عمر شیطان!

بچّه که بودم، مادرم قصه‌های قشنگی برایم تعریف می‌کرد. قصه‌هایی که خیلی از آنها را هنوز به یاد دارم. قصه‌هایی که به من کمک کردند آدم بهتری بشوم و بهتر زندگی کنم. قصه اگر خوب و آموزنده باشد، خیلی چیزها به آدم یاد می‌دهد. مطمئنم شما هم قصه‌های قشنگی در کودکی‌‌‌تان شنیده‌اید که حتی بدون آنکه متوجه شده باشید روی شخصیت‌تان، نگاه‌‌‌تان به زندگی، تصمیم گیری‌ها و انتخاب‌هاتان تاثیر گذاشته‌اند.

از امروز من هم می‌خواهم برای‌‌‌تان قصه بگویم. قصه‌هایی قشنگ که هم از شنیدنش لذت ببرید و هم کلی مطالب جالب و آموزنده که به درد زندگی‌‌‌تان می‌خورد، یاد بگیرید. درست است که ماشاءالله دیگر خانومی شده‌اید برای خودتان (مردی شده‌اید برای خودتان) اما قصه که بزرگ و کوچک ندارد. در هر سنی می‌شود از خواندن و شنیدن یک داستان خوب لذت برد.

اسم قصه‌ی امروز هست: شیشه‌ی عمر شیطان!

یکی بود یکی نبود ...

سال‌ها پیش یا بهتر است بگویم هزاران سال پیش، خدای مهربان و توانا تصمیم گرفت موجود جدیدی به نام آدم خلق کند و محل زندگی او را زمین قرار دهد. خب تا آن زمان موجودات مختلفی خلق شده بودند. مثل فرشته ها، مثل جن ها، یا حتی موجوداتی که سال‌ها پیش‌تر از آدم روی زمین زندگی می‌کردند و مثل ما دارای عقل و شعور و اراده بودند، اما نسل‌شان منقرض شد. همه‌ی این موجودات، مخلوق خدا بودند ولی قیافه‌شان، قابلیت‌هاشان و حتی جنس‌شان با یکدیگر فرق می‌کرد.

وقتی خدا آدم را آفرید، فرشته‌ها با کنجکاوی آمدند ببینند این مخلوق جدید چه شکلی است، چه کارهایی می‌تواند انجام دهد و اصلا هدف خدا از اینکه آن را خلق کرده، چیست. وقتی که خوب آدم را برانداز کردند دیدند شبیه موجوداتی است که خیلی سال پیش روی زمین زندگی می‌کردند ولی آنقدر نافرمانيِ خدا را کردند و آنقدر کارهای بد انجام دادند که خدا هم نابودشان کرد. فرشته‌ها با خود می‌گفتند چرا خدا دوباره موجودی را شبیه آنهایی که قبلا روی زمین فساد و خونریزی می‌کردند آفریده؟[1]

خدا که کنجکاوی فرشته‌ها را دید فرمود: «إِنِّی جاعِلٌ فِی الْأَرْضِ خَلیفَةً»[2] یعنی:‌ می‌خواهم جانشینی برای خودم روی زمین قرار دهم.

فرشته‌‌‌ها که از این حرف جا خورده بودند ناباورانه اول یک نگاهی به همدیگر انداختند و بعد دوباره به آدم زُل زدند.

هرچه براندازش کردند، نفهمیدند چه چیزی در او هست که خدایی که آسمان‌‌‌ها و زمین را آفریده،‌‌ می‌خواهد چنین مخلوقی را جانشین خود روی زمین قرار دهد. آخر، جانشین خدا بودن که شوخی نیست. کسی که کسی را جانشین خود‌‌ می‌کند، معنی‌‌اش این است که هر حرف و رفتاری که از جانشین سر بزند، مورد تایید اوست. حرف جانشین، عین حرف خود اوست؛ نظر جانشین، مورد تایید اوست؛ تصمیم جانشین، تصمیم اوست؛ ... حالا خدا کجا و این مخلوق ضعیف و ناتوان کجا؟

صدای اعتراض فرشته‌ها کم کم بلند شد:

-          این؟! این قرار است جانشین خالق قادر متعال شود؟ قد و قواره‌ی این مخلوق، کجا به این حرفها‌‌ می‌خورد؟

-          خدایا؛ مگر قبلا، موجوداتی شبیه این، خلق نکرده بودی؟ مگر ندیدی چطور روی زمین فساد و خونریزی راه انداختند؟[3]

-          لااقل از میان ما فرشته‌‌‌ها جانشینت را انتخاب‌‌ می‌کردی. ما همیشه تسبیح تو را گفتیم، حمدت را به جا آوردیم، عبادتت کردیم، سرکشی و نافرمانی نکردیم،[4] ...

خداوند به فرشته‌‌‌ها فرمود «من چیزی‌‌ می‌دانم که شما‌‌ نمی‌دانید. (إِنِّی أَعْلَمُ ما لا تَعْلَمُونَ)[5] من‌‌ می‌خواهم بهترین مخلوقاتم را که در بندگی و اطاعت از من، هیچ کدام‌‌‌تان به پای آنها‌‌ نمی‌رسید، از نسل همین مخلوقی که تازه خلقش کرده‌ام، روی زمین بیاورم. در واقع جانشینانی که‌ می‌خواهم از طرف خودم بر روی زمین بگذارم، پیامبران و امامانی هستند[6] که جز رضایت من کاری انجام‌ نمی‌دهند و جز بندگی من به چیزی فکر‌ نمی‌کنند. آنها برای هدایت و خوشبختی بقیه تمام تلاش خود را‌ می‌کنند. در بین این بندگان خوبم، 14 نفر هستند که گل سر سبد خلقتم محسوب‌ می‌شوند. اصلا اگر آن 14 نفر نبودند نه آسمان، نه زمین، نه شما، نه این آدم و نه هیچ یک از مخلوقات دیگر را‌ نمی‌آفریدم.[7] حالا به احترام اینکه قرار است آن 14 وجود شریف از نسل این مخلوق جدید پای به زمین بگذارند، به او (یعنی به آدم) سجده کنید.[8]

فرشته‌ها همه سجده کردند. اما یک نفر لا به لای فرشته‌ها ایستاده بود و با نفرت به آدم ^{علیه السلام} نگاه‌‌ می‌کرد. یک نفر که هم جنس فرشته‌ها نبود ولی همیشه با آنها‌ می‌گشت. او جنّی[9] بود که سالیان سال در کنار فرشته‌ها به عبادت خدا مشغول بود.

خدا به او گفت «تو چرا سجده‌‌ نمی‌کنی؟»[10] جواب داد «من؟ به این سجده کنم؟ من خیلی بهتر و برتر از او هستم. چرا باید به چنین موجودی سجده کنم؟»[11]

خدا فرمود چون دستور من است.

آن جنّ دوباره گفت: «این همه سال زحمت کشیدم و نماز خواندم و سجده‌ات را کردم. حتی از فرشته‌‌‌ها هم بیشتر تسبیح تو را گفتم. همیشه بینِ فرشته‌‌‌ها‌‌ می‌چرخیدم و عبادت‌‌ می‌کردم که من را ببینی. حالا یک چیزی از گل خلق کرده‌ای و به من‌‌ می‌گویی سجده‌‌اش کنم؟ انگار نه انگار که من این همه سال نماز خواندم و تو را عبادت کردم. به جای اینکه من را جانشین خودت بر روی زمین بگذاری‌‌ می‌گویی قرار است جانشینانی از نسل این موجود تازه خلق شده تعیین کنی؟»

فکر می‌کنم دیگر همه‌تان متوجه شدید آن جنّ که بود؟ بله. او همان شیطان بود که از تصمیم خدا به شدت عصبانی و ناراحت شده بود.

او به خدا گفت «هر کاری که بگویی و هر عبادتی که بخواهی برایت انجام‌‌ می‌دهم اما این یک کار را از من نخواه.»[12]

خدا گفت «مگر من به عبادت تو محتاجم؟ عبادت من، انجام فرمانی است که داده‌ام. الان هم فرمان من این است که به آدم سجده کنی.»[13]

شیطان دوباره شروع کرد به چانه زدن: «به جایش برایت نماز‌‌ می‌خوانم، در برابرت سجده‌های طولانی به جا‌ می‌آورم ...»

بچه‌ها می‌دانید این رفتار شیطان، من را یاد چه می‌اندازد؟ بعضی وقتها ما آدم‌ها هم شبیه کار شیطان را انجام می‌دهیم. مثلا خدا گفته برای نماز خواندن وضو داشته باشید. اما یکی می‌گوید من سختم است لاک‌هایم را پاک کنم؛ پس بدون وضو نماز می‌خواند! یا یکی دیگر در مسافرتها که باید به حکم خدا نماز را شکسته بخواند، کامل می‌خواند و می‌گوید شکسته به دلم نمی‌نشیند!         یکی نیست به اینها بگوید این که نشد بندگی و عبودیت خدا. اگر می‌خواهی برای عبودیت و رضای خدا کاری را انجام‌ بدهی، باید ببینی رضایت و خواست خدا چیست. اما اگر برای دل خودت انجام‌ می‌دهی پس منّتش را سر خدا نگذار؛ چون اسم این کار، عبادت نیست.

خدا هم به شیطان همین را گفت. گفت عبادت من آنگونه است که من می‌خواهم نه آن طور که تو دلت بخواهد.[14]

اما شیطان به خاطر خودخواهی و حسادت زیر بار نرفت. او‌ می‌دانست این نافرمانی، مجازات سختی برای او به همراه‌‌ می‌آورد. با این حال، دل به دریا زد و از خدا مهلت خواست. ابلیس گفت «به من تا روز قیامت مهلت بده[15] تا انتقام خودم را از آدم و فرزندانش بگیرم و آنها را با وسوسه‌هایم از تو و جانشینانت دور کنم.» 

خدا چون‌ می‌خواست بندگان خوب از آنهایی که به جای پیروی از خالق‌شان، از شیطان تبعیت‌ می‌کنند، مشخص شوند، به شیطان مهلت‌ داد. اما نه تا روز قیامت؛ بلکه تا روزی که آخرین نفر از جانشینان خدا، قدرت و حکومت زمین را به دست بگیرد. در آن روز به امر خدا و به دست آخرین جانشین خدا یعنی حضرت مهدی ^{علیه السلام} زمین از هر چه بدی هست پاک می‌شود. پس شیطان هم در همان روز به دست حضرت مهدی کشته می‌شود تا دیگر با وسوسه‌هایش مردم را به بدی و بی خدایی نکشاند.[16]

اما شیطان قسم خورد تا آن روز از هیچ کاری برای گمراه کردن‌‌ بنی آدم دریغ‌ نکند.[17] البته این را هم بگویم که خداوند مهریان هم، آدمیان را برای مقابله با چنین دشمنی مجهز کرد.            چگونه؟!                   خدای خوب و مهربان، به انسان ها نعمت «عقل» که وسیله ی تشخیص خوبی از بدی است، عطا کرد و در هر دوره‌ای برای آنها هدایتگری آسمانی فرستاد. بدین ترتیب مردم می توانستند با کمک عقل و مراجعه به پیامبران و امامان، از وسوسه های شیطان در امان بمانند.

به هر حال، جنگ شیطان با آدمیان، از همان روز اول خلقت آدم شروع شد و تا روز ظهور حضرت مهدی هم ادامه خواهد داشت. پس مراقب باشید.

از آنجا که شیطان‌ می‌داند با آمدن امام زمان ^{علیه السلام} مهلت او هم به پایان‌ می‌رسد، هر کاری‌ می‌کند تا آن روز عقب و عقب‌تر بیفتد. چراکه او‌ می‌داند ظهور امام زمان با بعضی کارهای انسانها جلو و با بعضی کارهای‌‌‌شان عقب‌ می‌افتد. یعنی خداوند مهربان این امکان را به ما داده که با انجام یک کارهایی ظهور امام زمان را نزدیک کنیم. مهم ترین این کارها این است که از ته دل و با همه‌‌ی وجود، آمدن امام زمان که منجی همه‌‌ی انسان‌ها هستند را از خدا بخواهیم. اگر بیشترِ مردم از صمیم قلب برای ظهور امام زمان دعا کنند خداوند هم ظهور را جلو‌ می‌اندازد. اما اگر نسبت به بود و نبود امام زمان بی تفاوت شوند و برای‌‌‌شان اصلا ظهور منجی مهم نباشد، خداوند ظهور حضرت مهدی را به دورترین زمان ممکن‌ می‌اندازد.[18]

حالا به نظرتان شیطان از چه راهی‌ می‌تواند روز مرگ خودش را عقب بیندازد؟!

آفرین. اینطور که ما را با چیزهای مختلف مشغول نگاه دارد تا حواس‌‌‌مان از امام زمان پرت شود.

حالا ما چطور می‌توانیم عمر شیطان را کم و کمتر کنیم و از دستش نجات پیدا کنیم؟

آفرین! باید کاری کنیم تا ظهور جلو بیفتد. مثلا از ته دل از خدا بخواهیم حضرت مهدی را زودتر به نجات ما بفرستد.

پس اگر‌ می‌خواهیم از شرّ این دشمن قسم خورده نجات پیدا کنیم اولا باید مراقب باشیم با کمک عقل و راهنمایی های هدایتگران آسمانی گول وسوسه‌های شیطان را نخوریم و کاری را که عقل و خدا‌ نمی‌پسندد، انجام ندهیم. ثانیا دعا کنیم تا حضرت مهدی زودتر ظهور کند. چون آن روز، روز مرگ شیطان خواهد بود. در واقع، شیشه‌ی عمر شیطان در دستان ماست!

   

منبع: خانه کودک و نوجوان بنیاد محمد(ص)

     

---