نویسنده: نویسنده محسن معصومی
چکیده:
تشیع در قرن نهم و دهم هجری توسط برخی خاندان‌های حکومت‌گر مسلمان به عنوان مذهب رسمی دکن برگزیده شد. این سلسله‌ها، از بهمنیان که اولین حکومت مستقل مسلمانان در جنوب هند بودند منشعب شدند. بهمنیان در دوره حکومت خویش (748-932) به حمایت بی‌دریغ از سادات و شیعیان همت گماردند. نهمین سلطان این خاندان احمد شاه ولی (825-839) خود مذهب تشیع را پذیرفت و با همه توان به تشویق و حمایت دانشمندان و سیاستمداران شیعه در قلمرو خویش پرداخت. در دوره وی و پیش از آن بسیاری از سادات و شیعیان از عراق و ایران و سایر سرزمین‌های اسلامی به دکن مهاجرات کردند و برخی از آنان چون صدرالشریف سمرقندی، میرفضل‌الله انجوی شیرازی، شیخ آذری و محمود گاوان به مناصب و مشاغل مهم سیاسی و اداری دست یافتند. در واقع زمینه های تشیعی که در دوره‌های بعد در دکن به عنوان مذهب رسمی پذیرفته گردید در دوره بهمنیان فراهم شد. این مقاله به وضعیت شیعیان در این دوره و چگونگی تعامل آنان با سلاطین بهمنی و نیز بررسی نخستین نشانه‌های ظهور تشیع در دکن خواهد پرداخت.
