نویسنده: ز. خیری ( این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید)
ستایش خداوندی راست كه در یگانگی یكتا و در خداوندگاری تنهاست.
صلوات خدا بر نور اول، كه وجود مباركش را بر زمین نازل كرد تا رحمة للعالمینباشد.
سلام بر نور مطهری كه در آدم (ع) به ودیعت گذاشته شد و درخشش آن در پدران و مادران پاك، چشم ها را خیره می‌كرد.
سپاس خداوندگاری را که بر ما منت گذاشت و بهترین خلایقش را برای سعادت و هدایت به سوی‌مان ما فرستاد.
پیامبری كه از همه مهربان‌تر، حكیم‌تر، داناتر، بردبارتر، شجاع‌تر، عادل‌تر، رئوف تر و سخی‌تر بود؛
او كه اگر از عطایش چیزی زیاد می‌آمد و شب فرا می رسید، آرام و قرار نمی‌گرفت تا آن را به مصرفش برساند؛
زیاده از قوت سال خود هرگز نگاه نمی‌داشت و باقی را همه می‌بخشید؛
پست ترین طعام‌ها را برای خود نگه می‌داشت و بهترین‌ها را عطا می‌فرمود؛
به اهل خانه‌اش کمک می‌کرد؛
هر که ایشان را به طعامش دعوت می‌کرد، می‌پذیرفت؛
هدیه را قبول می‌کرد، هر چند بی ارزش و ناچیز؛
.هرگز از برای دنیا خشمگین نمی‌شد، غضبش فقط برای خدا بود؛
.به هنگام وضو مسواک می‌زد؛
برای تشییع جنازه وعیادت بیماران می‌رفت؛
با فقرا و مساکین می‌نشست و طعام می‌خورد؛
صاحبان علم و اخلاق حسنه را گرامی می‌داشت؛
به خویشان خود احسان می‌فرمود؛
هر که عذری می‌طلبید، عذرش را قبول مینمود؛
بسیار متبسم بود، هرگز صدای خنده‌اش بلند نمی‌شد؛
هرگز کسی را دشنام نمی‌‌داد؛
هر آزاد و غلام و کنیزی که برای حاجتی می‌آمد، بر می‌خاست و با او می‌رفت؛
درشت خو و تند خو نبود، و در خصومت صدا بلند نمی‌نمود؛
بد را، با نیکی جزا می‌داد؛
به هرکه می‌رسید، زودتر سلام می‌کرد و به ابتدا مصافحه مینمود؛
هر که به نزدش می‌آمد، او را گرامی می‌داشت، گویی که آن شخص فکر می‌کرد، نزد ایشان عزیزترین است، گاهی ردای خود را برای او پهن مینمود؛
بسیار متواضع و فروتن بود؛
هرگز کسی را شماتت نمی‌نمود و عیب نمی‌گرفت؛
از بوی بد کراهت داشت و همیشه بوی خوش از ایشان ساطع بود؛
بر اطفال و زنان سلام می‌داد؛
با کسی که می‌نشست زانویش بر زانوی او پیشی نمی‌گرفت؛
بیانش از همه شیواتر و کلامش دلنشین‌تر بود؛
.با وفاتر و نرم خوتر از همه بود؛
جراتش از همه بیشتر بود؛
شفقت آن حضرت نسبت به امت، چنان بود که، هر که را سه روز نمی‌دید، احوالش می‌پرسید، اگر به سفر رفته بود برایش دعا می‌کرد و اگر حاضر بود به دیدنش می‌رفت و اگر بیمار بود عیادتش مینمود؛
وقتی سوالی از ایشان می‌پرسیدند، مکرر می‌فرمود تا بر سائل مشتبه نشود؛
اگر سواره می‌رفت نمی‌گذاشت کسی با او پیاده راه برود، تا آنکه او را هم ردیف خود مینمود؛
خطبه‌اش از همه کس سبک‌تر و پرفایده‌تر بود؛
نمازش از همه کس سبک‌تر و تمام‌تربود؛[1]
او بهترین بهترین‌ها بود و هست.
