نویسنده: مسعود بسیطی ( کارشناس علوم تربیتی و ادیان و فرق؛ این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید)
خداوند چنین امر فرموده که مردم، حجتهای الهی را بر خود و خانوادهی خود، مقدم بدارند[1] .
چنین حالتی ممکن نخواهد بود، مگر هنگامی که محبت پیامبر و خاندان و جانشینان پاکش عمیقا در دل و جان ما جای گرفته باشد. چراکه تحقّق این امر، از روی اجبار و وظیفه، میسّر نمیشود. اگر حجت خدا از فرزندان و خانوادهمان عزیزتر و محبوبتر نباشد، چگونه بر ایشان مقدم داشته میشود؟ آیا کسی که محبّ امام زمانش نباشد، میتواند مال و جان و خانوادهی خویش را بیدریغ، در راه نصرت او نثار کند؟
رسول اکرم میفرمایند:
"هیچ بندهای به ایمان دست نیابد مگر اینکه من نزد او از خودش محبوبتر باشم، و خانوادهام از خانوادهاش نزد او محبوبتر باشند[2]."
پس شاه کلید برای اولی دانستن امام زمان بر خود و خانوادهمان، محبت است! محبت، اکسیری است که بندِ تعلقات به غیر را میرهاند و ارادت، ایثار، ایمان و یقین به همراه میآورد.
اگر محبت به هدایتگر زمان، آن قدر عمیق و پاک شود که ایشان را بر همه ترجیح دهیم، آن هنگام که دست به دعا بلند میکنیم، نخست برای محبوب خویش، امام عصر، دعا خواهیم کرد.
اگر دلدادهی امام زمان شویم، آن هنگام که قصد میکنیم برای رفع بلا از عزیزانمان صدقه دهیم، نخست برای سلامتی عزیزترینمان، حضرت مهدی صدقه پرداخت میکنیم.
اگر حجت خدا اولی بر همه چیزمان قرار گرفت، گامهای زندگیمان را آنگونه بر خواهیم داشت که مطمین باشیم مورد تایید ایشان است. امور مربوط به تحصیل، شغل، ازدواج، خانواده و ...، همه و همه را به گونهای انجام میدهیم که رضایت ایشان را - که همان عقلانیت و رضایت خداست -، به همراه داشته باشد.
اگر عزیز خدا، محبوبتر از خود و خانوادهمان شود، به فرزندانمان همچون سید ابن طاووس وصیت خواهیم کرد:
"هنگامی که نمازهای حاجت را به جای میآوری، حوایج آن بزرگوار (امام زمان) را بر خواستههای خود مقدم ساز و صدقه دادن از سوی آن جناب را پیش از صدقه دادن از سوی خودت و عزیزانت قرار ده، و دعا برای آن حضرت را بر دعا کردن برای خودت مقدم بدار، و نیز در هر کار خیری که مایه وفای به حق آن حضرت است آن بزرگوار را بر خود پیش بینداز، که این کارها سبب میشود او به سوی تو توجه فرماید و به تو احسان نماید[3]."
منبع: پایگاه علمی فرهنگی محمد (ص)