امام حسین (ع)

[1] - "و ذبح عظیمی را فدای او کردیم": قرآن کریم، سوره صافات، آیه 107.

[2] - به فرموده‌ی رسول خاتم، فرمان خداوند به ملائکه مبنی بر سجده بر آدم به دلیل مقام اهل بیت بوده [چراکه قرار بوده انوار اهل بیت در صلب حضرت آدم قرار گیرد]: "... فقال: یا رسول الله أخبرنی عن قول الله عز وجل لإبلیس «أَسْتَکْبَرْتَ أَمْ کُنتَ مِنَ الْعَالِینَ» من هم یا رسول الله الذینهم أعلى من الملائكة المقربین؟ فقال رسول الله صلّى الله علیه وآله: أنا و علی و فاطمة و الحسن والحسین كنا فی سرادق العرش نسبح الله فسبحت الملائكة بتسبیحنا قبل أن یخلق الله عز وجل آدم بألفی عام. فلما خلق الله عز وجل آدم أمر الملائكة أنیسجدوا له ولم یؤمروا بالسجود إلا لأجلنا، فسجدت الملائكة كلهم أجمعون إلا إبلیس أبی أن یسجد، فقال الله تبارك وتعالى «قَالَ یَا إِبْلِیسُ مَا مَنَعَکَ أَن تَسْجُدَ لِمَا خَلَقْتُ بِیَدَیَّ أَسْتَکْبَرْتَ أَمْ کُنتَ مِنَ الْعَالِینَ» أی من هؤلاء الخمسة المكتوبة أسماؤهم فی سرادق العرش": بحارالانوار، ج 26، ص 346.

[3] - به فرموده‌ی رسول خاتم، کشتی حضرت نوح به واسطه‌ی میخ هایی که نام اهل بیت بر روی آنها حک شده بود، توانست افراد داخل کشتی را از آن طوفان مهیب نجات دهد: بحارالانوار، ج 26، ص 332 و 333. همچنین رسول خدا فرموده اند: "آن هنگام که نوح از غرق شدن کشتی ترسید خدا را به حق محمد و اهل بیتش سوگند داد تا از غرق شدن رهایی یابند": وسائل الشیعه، ج 7، ص 100.

[4] - رسول خاتم فرموده اند: "آن هنگام که ابراهیم در آتش بود، خدا را به حق محمد و آل محمد سوگند داد تا از آتش نجات یابد": وسائل الشیعه، ج 7، ص 100.

[5] - "قال: «یا اِبْراهِیمُ اَلَكَ حاجَهٌ؟ فَقالَ اَمّا اِلَیْكَ فَلا»": بحارالانوار، ج 11،ص 62.

[6] - امام رضا – هشتمین جانشین و مبیّن قرآن پس از رسول خاتم – مراد خداوند از «ذبح عظیم» در آیه 107 سوره صافات، امام حسین است که از ذریه ابراهیم است و او قربانی عظیمی بود که جانشین ذبح اسماعیل قرار گرفت. امام رضا می‌فرماید: "چون خداوند به ابراهیم علیه السلام دستور داد که به جای ذبح اسماعیل قوچی که فرستاده بود، ذبح کند، ابراهیم در دل آرزو کرد که کاش فرزندش اسماعیل را به دست خود قربان کرده بود و امر به ذبح قوچ به او نشده بود، تا دلش همچون دل پدری که فرزندش را ذبح کرده به درد آید و سزاوار والاترین درجات اهل ثواب که در مصائب صبر می‌کنند، بگردد. خداوند ـ عزّوجلّ ـ به او وحی کرد که ای ابراهیم محبوب ترین خلق من نزد تو کیست؟ گفت: یا رب هیچ آفریده ای از آفریدگانت برای من محبوب تر از حبیبت محمّد نیست. خداوند وحی کرد که یا ابراهیم آیا او عزیزتر است یا خودت؟ پاسخ داد: او عزیزتر است. خداوند پرسید: فرزند او برای تو عزیزتر است یا فرزند خودت؟ پاسخ داد: فرزند او. فرمود: قربانی شدن فرزند او به ظلم و ناحق به دست دشمنانش بیش تر دل تو را به درد می‌آورد یا کشته شدن فرزندت به دست خودت در راه طاعت من؟ پاسخ داد: قربانی شدن او به دست دشمنانش برایم دلازارتر است. خداوند فرمود: ای ابراهیم گروهی که گمان می‌کنند که از امّت محمّد هستند، فرزندش حسین را بعد از او از سر ظلم و عدوات می‌کشند؛ همچنان که قوچی را بکشند و با این کار، مستوجب غضب من می‌شوند. ابراهیم از این سخن بی تاب شد و دلش به درد آمد و اشک به دیدگان آورد. خداوند بار دیگر به او وحی کرد که ای ابراهیم، جزعِ تو را بر فرزندت ـ اگر او را کشته بودی ـ با جَزَعت برحسین و قتل او، فدیه و معاوضه می‌کنم، و برای تو رفیع ترین درجاتی که ثواب صبر بر مصائب است، قرار می‌دهم، و این همان است که فرمود: «وَفَدَینَاهُ بِذِبْحٍ عَظِیمٍ»": بحارالانوار، ج 44، ص 225.

[7] - "لولاكَ و لَو لا عَلِیٌّ وَ عِتْرَتُكُمَا الْهادُونَ الْمَهْدِیُّونَ الرّاشِدونَ ما خَلَقْتُ الْجَنَّهَ وَ النّارَ وَ لاالْمَكانَ وَ لاَ الاَرْضَ و لاَ السَّماءَ و لاَ الْمَلائِكَهَ وَ لا خَلْقاً یَعْبُدُنِی ... مِنْ اَجْلِكُمْ اِبْتَدَأتُ خَلْقَ ما خَلَقْتُ " یعنی: اگر تو [ای رسول خدا] و علی و خاندان هدایتگرِ هدایت یافته و صاحب رشدتان نبودید، بهشت و دوزخ و مكان و زمین و آسمان و فرشتگان و هیچ موجودی كه مرا عبادت كند، نمی ‌آفریدم ... به خاطر شما بود كه آفرینش را آغاز نمودم و آنچه را كه می ‌خواستم بیافرینم، آفریدم: بحارالانوار، ج 25، ص 17.

[8] - "فَلَمَّا أَسْلَمَا وَتَلَّهُ لِلْجَبِینِ * وَنَادَیْنَاهُ أَنْ یَا إِبْرَاهِیمُ * قَدْ صَدَّقْتَ الرُّؤْیَا إِنَّا كَذَلِكَ نَجْزِی الْمُحْسِنِینَ * إِنَّ هَذَا لَهُوَ الْبَلَاء الْمُبِینُ * وَفَدَیْنَاهُ بِذِبْحٍ عَظِیمٍ * وَتَرَكْنَا عَلَیْهِ فِی الْآخِرِینَ": قرآن کریم، سوره صافات، آیات 103 تا 108.

[9] - بنگرید به پاورقی شماره 6.

[10] - بحارالانوار، ج 43، ص 270.

[11] - بنگرید به پاورقی شماره 1.