امام حسین (ع)

نویسنده: آذر طاهری (کارشناس ارشد برق ؛  این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید)

خدا انسان را که آفرید لطفش را تمام نمود و او را در راه رسیدن به کمال و سعادت بدون راهنما رها نفرمود. مربّیانی تضمین شده برای آدمی فرستاد تا چراغ راهش باشند؛ حجت‌هایی الهی که زبان گویای ربّ جهانیانند و به حکمت او سخن می‌گویند، آنانی که چشم بینای پروردگار عالمیانند و شاهد اویند در میان مخلوقات. [1] راهنمایانی آسمانی که به خدا دعوت می‌کنند و در راه رسیدن به مقصد والای خود از هیچ تلاشی فروگذار نمی‌کنند. برگزیدگانی تضمین شده که نصرتشان در راه انجام ماموریت الهی نصرت خداست. همان‌ها که صدای نصرت‌خواهی‌شان درگوش تاریخ، طنین انداز است![2]

اما ...

انسانها هر روز مغرورتر از گذشته، خواسته‌اند که راه سعادت و نیکبختی را خود به تنهایی بیابند و این گونه هر روز از کمال و خوشبختی دورتر شده‌اند. مردمان اعصار مختلف دعوت فرستادگان الهی به سوی خوشبختی را پس زدند. آنها نه تنها صدای نصرت‌خواهی برگزیدگان خداوند برای ساختن جهانی آباد و سعادتمند را بی‌پاسخ گذاشته‌اند، بلکه به دشمنی با آنان پرداخته‌اند. آدمیان در حالی جاهلانه نمایندگان تضمین شده خدا را یاری نکرده‌اند که نصرت آنان همان نصرت خودشان بود در راه رسیدن به سعادت و خوشبختی.

...

صدای نصرت‌خواهی حجت‌ها و نمایندگان خدا را در طول تاریخ می‌شنوی؟ صدای موسی را؟ ندای یحیی را؟ فریاد عیسی را؟ ...

اجابتی از سوی مردمان عصرشان می شنوی؟ هدایتی می‌بینی؟ سعادتی می‌یابی؟

آیا این بود آن غایتی که خدا از خلقت آدمیان قرار داده بود؟ آیا قرار بود آدمی به چنین جایگاهی برسد؟ جایگاه گردنکشی در مقابل خالق؟ جایگاه مبارزه با برگزیدگانی که از سوی خدا مامور هدایت و سعادت اویند؟

خوب نگاه کن. آیا مظلومیت و غربت حجت‌های آسمانی را در برگ برگ تاریخ نمی‌بینی؟ می‌خواهی نمونه‌ای از مظلومیت ایشان و شقاوت آدمیان نشانت دهم؟ نگاه کن. حسین - سومین وصی و هدایتگر پس از رسول خاتم - را چگونه می‌بینی؟ آیا ندای یاری طلبی‌اَش را نمی‌شنوی؟ «آیا فریادرسی نیست که به خاطر خدا او را یاری دهد؟»[3] اجابت همنوعانت را در یاری‌خواهی کسی که جز سعادت و کمال زمینیان نمی‌خواست، می‌بینی؟ گریبان‌های چاک خورده، لب‌های خشکیده، تن‌های پژمرده رنگ باخته، اعضای پاره پاره، بدنهای جامه به غارت رفته؛ خاندان بی کس مانده، اجساد در بیابان به خاک افتاده، آوارگان از وطن دور، دفن شدگان بی کفن و سرهای جدا شده از بدن را می بینی؟[4]

آیا تو نیز چنین می پنداری که بشر با پس زدن هدایت و تربیت هدایتگران الهی توانسته به سعادت و کمال دست یابد؟ آیا آنچه در کربلا می‌بینی نشانی از کمال، ردّی از بلوغ دارد؟ آیا چنین نیست که آدمیان مسیر خوشبختی را گم کرده‌اند و بیش از پیش از یاد برده‌اند که برای چه به این دنیا آمده‌اند؟

حال، تو در کجای تاریخ ایستاده‌ای؟ به کدام گروه تعلّق داری؟ آیا در خِیل جماعتی هستی که جاهلانه با فرستاده خدا مقابله می‌کنند تا نور هدایت را خاموش سازند؟ یا در زمره گروه بسیار اندکی هستی که ندای یاری خواهی خدا و جانشین خدا را اجابت می‌کنند تا هدف خلقت محقق گردد؟

پیش از آنکه پاسخ این سوال را دهی اینها را هم بشنو:

اندک کسانی هستند که صدای هدایتگر زمان خود را می‌شنوند؛ سخنان او را می‌پذیرند، از راهنمایی‌های او درس می‌گیرند و راه سعادت و کمال را با یاری او طی می‌کنند. و در این میان بسیار بسیار اندک‌ترند انسانهایی که هدایتگر آسمانی عصر خویش را یاری می‌دهند. یاری می‌دهند تا راه سعادت و هدایت برای همگان روشن شود و همه راه کمال و نیکبختی را با اختیار خود بپیمایند.

آگاه باش که نصرت هدایتگر هر عصری همان نصرت خداست. و خداوند خود در قرآن وعده داده که یاری دهندگان خود را یاری می‌دهد.[5] بسیار ارزشمند و سعادتمند هستند انسانهایی که هدایتگر زنده زمان خود را یاری می‌دهند. از همین روست که آخرین هدایتگر آسمانی - مهدی (ع) - از یاری دهندگان حسین بن علی چنین یاد می‌کند:

"سلام بر شما ای بهترین یاری دهندگان. سلام بر شما به واسطه صبری که ورزیدید و چه نیکوست سرای عاقبت. خداوند به شما جایگاه ابرار را ارزانی فرماید. من شهادت می‌دهم که خدا برای شما پرده را برافکند (حقایق عالم را بی پرده برایتان آشکار ساخت). و [در بهشت برین حق] بستری [برایتان] مهیا ساخت. و شما را پاداشی بسیار بخشید. شما بی وقفه با حق بودید، ما را ترک نگفته و غافل از ما نبودید. ما در سرای جاودانِ آخرت همنشین شما خواهیم بود." [6]

آیا تو نیز می‌خواهی از چنین جایگاه و منزلتی برخوردار شوی؟ آیا می‌خواهی از یاری‌گران هدایتگر زنده عصرت باشی؟ آیا می‌خواهی زمینه ساز ظهورش گردی؟ ظهوری که برای جهانیان سعادت به ارمغان خواهد آورد؟ [7]  

منبع: پایگاه علمی فرهنگی محمد (ص)