امام حسین (ع)

نویسنده: الف. کیومرثی  (کارشناس فناوری اطلاعات؛  این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید)

حسین ^{علیه السلام}، سومین هدایتگر و جانشین پس از رسول خاتم است.

او که خدایش وی را گنجینه دار وحی خود نامید[1]، در سوم شعبان سال چهارم هجری، زمین را به نور وجودش منوّر ساخت[2]  .

پیامبر رحمت، به امر حق، او را «حسین» نامید.[3]  در خانه‌ی وحی به دنیا آمد و در مکتب توحید، در دامان برترین مخلوقات پرودگار، رشد نمود:

پدر بزرگش: حبیب خدا، محمد مصطفی؛

پدرش: ولی خدا، علی مرتضی؛

مادرش: محبوبه‌ی خدا، فاطمه‌ی زهرا؛

و برادرش: معدن علم خدا[4] ، حسن مجتبی.

کُنیه‌اش «ابا عبدالله» - به معنای پدر بنده‌ی خدا - بود تا مایه‌ی مُباهات بندگانی باشد که بندگیِ خدا به جا می آورند؛

و از القاب شریفش، الشهید السعید، رشید، طیّب، مبارک، سبط، وفیّ، زکیّ، تابع لمرضاه الله (پیرو خشنودی خدا) و الدلیل علی ذات الله (راهنما به ذات خدا)[5]  بود تا حجت بر همه‌ی جویندگان هدایت تمام شود؛

و خداوند او را «کلمه‌ی باقیه[6] »ی خود خواند تا همگان بدانند هدایتگران الهی تا قیام قیامت از نسل اویند. [7]

و بدانند چرا مردم بر اساس تبار پاک‏ او نزد خداوند سبحان پاداش و کیفر می‏بینند‏.[8]

و بدانند چرا حبیب خدا – محمد مصطفی – او را دری از درهای بهشت خواند؛ [9]

و بدانند چرا هر که با حسین عناد ورزید، رایحه‌ی بهشت بر او حرام گردید؛ [10]

و بدانند چرا حسین، سرور جوانان بهشت است؛ [11]

و بدانند چرا هر که حسین را دوست بدارد، خداوند او را دوست می دارد. [12]

حسین ^{علیه السلام}، در دهم محرمسال 61 هجری، به دست شقی ترین مردمان، تشنه‌کام و مظلومانه در کربلابه شهادت رسید[13] و افلاکیان در عزایش به سوگ نشستند. با کشته شدن حسین، دین خدا مهجور ماند[14] تا آن زمان که فرزندش مهدی موعود آن را احیا کند. اما کلامی چند از آن هدایتگر آسمانی، عطش تشنگان معرفت را مرهمی خواهد بود:

1.باگذشت‌ترین افراد، کسی است كه در عین قدرت [از انتقام] عفو کند.[15]

2.سخاوتمندترین مردم، آن است كه به نیازمندی عطا کند كه امیدِ یاری شدن از جانب آن نیکوکار را ندارد.[16]

3.بهترین فرد، در صله ی رحم (حفظ ارتباط با خویشان و آشنایان)، كسی است كه نسبت به افرادی كه با او قطع رابطه كرده اند، صله‌ی رحم به جا آوَرَد.[17]

4.از امام حسین ^{علیه السلام} سوال شد «فضل» در چیست؟ فرمود: در اختیار داشتن زبان و سخاوتمند بودن. سوال شد «نقص» در چیست؟ فرمود: خود را وا داشتن بر آنچه كه مفید و سودمند نباشد.[18]

5.همنشینی با اشخاص پست و رذل سبب شرّ و بدیختی خواهد شد؛ و همنشینی با معصیت كاران موجب شكّ و بدبینی [دیگران نسبت به شما] می‌شود.[19]

6.از کاری که عذرخواهی در پیش دارد بپرهیز؛ زیرا انسان مؤمن عمل ناپسندی را مرتکب نمی شود تا نیازی به عذرخواهی باشد. ولی منافق، مُدام اعمال زشت مرتکب می شود و عذرخواهی می کند.[20]

7.پشت سر دوست و برادر خود سخنی مگو، مگر آن كه دوست داشته باشی همان سخن، پشت سر خودت گفته شود.[21]

8.بپرهیز از ظلم و آزار رساندن نسبت به كسی كه یاوری غیر از خداوند متعال نمی یابد.[22]

9.هركس كاری را انجام دهد که معصیت خدا در آن باشد، آنچه را امید دارد [به سبب آن کار به دست بیاورد] از دست میدهد و به آنچه بیمناك است، سریع‌تر مبتلا میشود. [23]

10.دو چیز، مردم را هلاك و بیچاره کرده: یكی ترس و ناامنی از فقر (اینکه در آینده فقیر و نیازمند شوند) و دیگری فخر فروختن بر دیگران.[24]

11.آدمی، عقلش کمال نمی‌یابد مگر آن كه حق پذیر باشد.[25]

12.هركس در پیِ رضایت خداوند باشد، هر چند به قیمت خشم دیگران، خداوند او را از مردم بی‌نیاز می‌کند. و هر که رضایتِ مردم را با ناخوشنودیِ خدا طلب کند، خداوند او را به [همان] مردم وا می‌گذارد. [26]

13.هركس گره‌ای از مشكلات مؤمنی باز كند، خداوند متعال مشكلات دنیا و آخرت او را اصلاح می نماید.[27]

14.برای هر دردی درمانی است و درمان گناهان، طلب آمرزش از درگاه خداوند است.[28]

15.هركس خداوند متعال را آنگونه که سزاوار است، عبادت کند، خدای متعال، بیشتر از آنکه آرزو دارد و بیشتر از آنچه که نیاز دارد به او خواهد داد.[29]

16.احتیاج و رجوع مردم به شما از نعمات خداوند است. پس از نعمت خدا ملول نگردید و در برآوردن حوایج آنان کوتاهی نکنید. [30]