بنا بر مشهور بین علمای امامیه، روز ولادت با سعادت حضرت خاتم انبیا محمّدبن‌عبدالله(صلی‌الله‌علیه‌وآله) است و معروف است که ولادت با سعادتش در مکه معظمه، در خانه خود آن حضرت، در روز جمعه هنگام طلوع فجر در عام‌الفیل در ایام سلطنت انوشیروان بود
همچنین در این روز شریف در سال هشتادوسه ولادت حضرت صادق(علیه‌السلام) اتفاق افتاد و باعث فزونی مزیت و برجستگی این روز گردید.
در هر صورت این روز، روز بسیار شریفی است و برای آن چند عمل وارد است:
اوّل:
غسل.
دوم:
روزه گرفتن که برای آن فضیلت بسیاری است و روایت شده: هرکه این روز را روزه بگیرد، خدا ثواب روزه‌ی یک سال را برای او بنویسد و این روز، یکی از چهار روزی است که در تمام سال به فضیلت روزه ممتاز است.
سوّم:
«زیارت حضرت رسول»(صلی‌الله‌علیه‌وآله) از نزدیک و «زیارت آن حضرت» از راه دور.
چهارم:
«زیارت امیرالمؤمنین»(علیه‌السلام) به همان زیارتی که حضرت صادق(علیه‌السلام) زیارت کرده و به محمّد بن مسلم تعلیم داده و در «باب زیارات» ان‌شاء‌الله خواهد آمد.
پنجم:
هنگامی‌که روز بالا آمد، دو رکعت نماز بخواند که در هر رکعت، پس از سوره «حَمد» «ده مرتبه» سوره «قدر» و «ده مرتبه» سوره «توحید» و بعد از سلام در مصلّای خود بنشیند و این دعا را بخواند: «اللهم أنت حی لا تموت.. إلى آخره» [خدایا تو زنده‌ای هستی که هرگز نمیری] و این دعای مبسوطی است، چون سندش را منتهی به معصوم ندیدم، مراعات اختصار را مهم‌تر دیدم، هرکه خواهان است، به «زاد العماد» مراجعه کند.
ششم:
لازم است مسلمانان این روز را بزرگ بدارند و تصدّق و خیرات کنند و مؤمنان را خوشحال سازند و به زیارت مشاهد مشرّفه روند. سید در «اقبال» شرحی از لزوم بزرگداشت این روز ذکر کرده و فرموده است:
من طایفه‌ای از نصاری و جمعی از مسلمانان را یافتم که بزرگداشت فوق‌العاده‌ای از روز ولادت عیسی(علیه‌السلام) داشتند و تعجّب کردم که مسلمانان روز ولادت پیامبرشان را که بزرگ‌ترین همه انبیاست و به این مرتبه از عظمت است، چگونه رضایت دهند که آن را بسیار بی‌مایه‌تر از بزرگداشت نصاری، نسبت به ولادت مسیح برگزار کنند!
