بانوی عالمیان، دختر پیامبر خاتم در 20 جمادی الثانی پای به این زمین خاکی نهاد ، اوکه خدا 9 اسم برایش برگزید که هر کدام  نشان از قدر و منزلت بی همتای ایشان نزد خالق یکتا دارد.

در بیانی از امام صادق علیه السلام، این اسامی به این ترتیب بیان شده است: «فاطمه، صدّیقه، مُبارکه، طاهره، زَکیّه، راضیه، مرضیّه،

محدَّثه و زهرا».

«صدّیقه اش» نامیده اند؛ زیرا صداقت، ویژگی همیشگی ایشان در زندگی بود، چنان که از عایشه چنین نقل شده است: «هرگز کسی را راست گوتر از فاطمه علیهاالسلام به جز پدرش ندیده ام».

«مبارکه» نام گرفت؛ چرا که فاطمه، منشأ خیر و فراوانی نسل پیامبر بود. از زهرای اطهر علیهاالسلام و اولاد وی، نسل پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله چنان فزونی یافت که تعدادشان از شماره بیرون است و این برکت تا قیامت نیز ادامه خواهد یافت.

«طاهره»، لقب دیگر ایشان است که گواه طهارت بانوی اسلام از هرگونه ناپاکی، گناه و پلیدی است. خداوند در آیه: «إِنَّما یُریدُ اللّهُ لِیُذْهِبَ عَنْکُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَیْتِ وَ یُطَهِّرَکُمْ تَطْهیرًا؛ همانا خدا می خواهد آلودگی را از شما خاندان [پیامبر ]بزداید و شما را پاک و پاکیزه گرداند.» (احزاب: ۳۳) که به «آیه تطهیر» مشهور است، به پاکی فاطمه علیهاالسلام، پدر، همسر و فرزندانش گواهی داده است.

«زکیّه» به یک معنا، از تهذیب روح و پاکی نفس ایشان حکایت می کند و گویای تعالی مقام انسانی اوست و به معنای دیگر، نمایانگر برکاتی است که از آن وجود مقدّس جوشیده است.

مقام رضایت زهرا علیهاالسلام در برابر تقدیرها و خواست حکیمانه خداوندی

 که ایشان را مشمول آیه «یا اَیَّتُها النَّفسُ المُطمئِنَّهُ ارْجِعی اِلی رَبِّکِ راضِیَهً مَرضِیَهً؛ ای نفس مطمئنه خشنود و خداپسند به سوی پروردگارت بازگرد.» (فجر: ۲۷ و ۲۸) کرده – نامی چون «راضیه» را شایسته مقامش ساخته است.

ایمان خالصانه و مجاهدت فاطمه علیهاالسلام در انجام دادن اَعمال عبادی، رعایت حقوق دیگران، اَدای تکلیف الهی و اجتماعی، ایشان را به درجه عالی «مرضیّین» رسانده بود، به گونه ای که پروردگار عالمیان و رسول خدا و مؤمنان از او راضی و خشنود بودند و به همین سبب، او را «مرضیّه» نیز می خواندند.

فاطمه، «محدِّثه» بود؛ زیرا در رَحِم مادر با وی سخن می گفت و محدَّثه بود؛ چرا که فرشتگان آسمان به میهمانی اش روانه می شدند و همچون مریم – دختر عمران – با او سخن می گفتند. در روایتی از امام صادق علیه السلام چنین آمده است:

فاطمه را «محدَّثه» نامیدند؛ زیرا فرشتگان آسمان بر ایشان فرود می آمدند و با ایشان گفت وگو می کردند، همان گونه که مریم – دختر عمران – را مخاطب قرار داده اند. پس فرشتگان به ایشان گفتند: ای فاطمه! خدا تو را انتخاب کرده و از همه زنان عالم پاک تر قرار داده است.

 او را «زهرا» می گفتند؛ زیرا آن گاه که خداوند ایشان را با قدرت و عظمتش آفرید، نور آن بانوی بزرگ، آسمان ها و زمین را روشن ساخت، به گونه ای که چشم فرشتگان را خیره کرد و آنان را در برابر این بزرگی و

روشنی به سجده افکند. در روایتی دیگر، امام صادق علیه السلام فرموده است:

او «زهرا» نامیده شد؛ زیرا هر گاه در محرابش به عبادت می ایستاد، نورش بر اهل آسمان پرتو می افکند، چنان که نور ستارگان بر اهل زمین پرتو می افکند.

برخی نیز درخشش چهره حضرت را مسمّای نام زهرا دانسته اند.

و بالاخره او را فاطمه نامیده اند؛ زیرا خدای عزّ و جلّ، او و دوستانش را از آتش دوزخ برگرفته است.

با استفاده از روایت ها می توان به نام های دیگر حضرت چون: حِصان، حُرّه، عَذْراء، بَتول، حَوْراء، مریم کبری، منصوره و انسیه نیز اشاره کرد که هر یک، نشانی از دریای بی کران وجود حضرت زهرا علیهاالسلام هستند.

این مفاهیم ارزشمند به ما می آموزد که صداقت و راستی «صدّیقه» را به خاطر بسپاریم و رشد و برکت «مبارکه» و پاکی «طاهره» را پیوسته در نظر داشته باشیم. تزکیه و تهذیب «زکیّه» را شیوه زندگی سازیم؛ خشنودی خداوند و رضایت خلق خدا را در سایه «راضیه» و «مرضیّه» هرگز فراموش نکنیم؛ زمینه دریافت انوار و الطاف الهی را به برکت «محدّثه» در نهادخویش فراهم کنیم و فاطمه را الگوی  کامل خویشتن قرار دهیم.

 کتاب فروغ جاودانه : نگاهی به زندگانی فاطمه زهرا عليها

منبع: شفقنا