شهروندان افغانستان دیروز در بیش از سی شهر و سه قاره جهان اعتراضاتی را به راه انداختند و خواستار به رسمیت شناسی «نسل کشی هزاره ها» و «آپارتاید جنسیتی» در افغانستان از سوی سازمان ملل متحد و جامعه جهانی شدند.

این اعتراضات در شهرهای مختلف کشورهای آمریکا، کانادا، فرانسه، آلمان، اسپانیا، ایتالیا، نروژ، اتریش، سوئد، پرتگال، بریزیل اندونیزی و پاکستان برگزار شد.

برگزارکنندگان این اعتراضات می گویند که این اعتراضات از سوی یک ستاد مردمی که افرادی از میان مهاجران و پناهندگان افغانستانی در سراسر جهان عضویت آن را داشتند، برگزار شده و «کاملا خودجوش» بوده است.

صدیقه مشتاق، از برگزار کنندگان این اعتراضات به خبرنگار شفقنا گفت که ما با اعتراضات خواستیم مشکلات افغانستان را به جهان یادآوری کنیم؛ مشکلاتی که متأسفانه فراموش شده است.

به گفته خانم مشتاق، بازداشت دختران جوان شیعیان هزاره در کابل از سوی طالبان به بهانه عدم رعایت پوشش مدنظر طالبان، از دیگر مسائلی بود که باعث شد این اعتراضات برگزار شود و توجه جهانی را به این مسئله معطوف کند.

معترضان در سراسر جهان، در تجعمات شان، شعارهای «نسل کشی هزاره ها را متوقف کنید» و «زنان حذف شدنی نیستند» را با خود حمل کردند و به تداوم حملات تروریستی علیه هزاره ها در افغانستان و سیاست های طالبان علیه زنان، اعتراض کردند.

«درخواست به رسمیت شناسی نسل کشی هزاره ها»

معترضان در قطعنامه مشترکی که صادر کرده اند، از سازمان ملل متحد و جامعه جهانی خواسته اند که «نسل کشی هزاره ها» را به رسمیت بشناسند.

در این قطعنامه از سازمان ملل متحد و کشورهای جهان خواسته شده است برای تحقق این امر، هرچه زودتر یک تیم تحقیقاتی تشکیل دهند.

معترضان همچنین از دادگاه کیفری بین المللی خواسته اند که مسببان «نسل کشی هزاره ها» را به میز محاکمه بکشاند.

در این قطعنامه آمده است که هزاره های افغانستان«بیش از صدوسی سال است که در سرزمین مادری‌ شان نسل‌کشی می ‌شوند، زمین‌ های ‌شان تصاحب می‌ شود، از خانه ‌های کوچ اجباری داده می‌ شوند و مورد حملات کشتار جمعی و قتل‌ های هدفمند قرار می ‌گیرند».

معترضان گفته اند که « «پس از تسلط طالبان، هزاره‌ ها دوباره از ارگان‌ های دولتی و نظامی به‌ صورت کامل حذف شدند، سیاست کوچ اجباری و غصب سرزمین هزاره‌ ها که در ۱۸۸۷ توسط عبدالرحمان اجرا شده بود، دوباره آغاز شد.»

فعالان هزاره به این باور هستند که طرح و سیاست «نسل کشی هزاره ها» در این کشور از سوی عبدالرحمان خان، پادشاه سابق افغانستان در دهه ۱۸۷۰ میلادی ریخته شد و در این راستا حدود ۶۰ درصد از جمعیت هزاره ها در ولایت های مختلف، از جمله ارزگان، «قتل عام» شدند.

آنان با توجه به حملات تروریستی مرگباری را که در بیش از بیس سال اخیر علیه شیعیان هزاره در افغانستان انجام شده است، می گویند که این حملات در تداوم سیاست «نسل کشی هزاره ها» و به هدف «نسل کشی هزاره ها» انجام می شوند و به همین دلیل بر اساس کنوانسیون «نسل کشی» سازمان ملل متحد و کشورهای جهان باید آن را به رسمیت بشناسد.

تا اکنون این مسئله در پارلمان کشورهای مختلف، از جمله در پارلمان بریتانیا، کانادا و استرالیا مطرح شده است و انتظار می رود که هر روز توجه جهانیان به آن بیشتر جلب شود.

«درخواست به رسمیت شناسی آپارتاید جنسیتی»

به رسمیت شناسی «آپارید جنسیتی» از سوی سازمان ملل متحد و کشورهای جهان یکی دیگر از خواسته های کلیدی معترضان در اعتراضات جهانی دیروز بود.

در قطعنامه مشترک اعتراضات آمده است که طالبان با صدور بیش از ۵۰ فرمان علیه زنان، مرتکب «جنایت علیه بشریت» شده است.

این معترضان گفته اند که سازمان ملل متحد و نهادهای حقوق بشری بین المللی، باید رفتار طالبان با زنان را به عنوان «آپارتاید جنسیتی» و «جنایت علیه بشریت» به رسمیت بشناسند و دادگاه کیفری بین المللی، بر این اساس، سران طالبان را به اتهام ارتکاب «جنایت علیه بشریت» محاکمه کنند.

طالبان از زمان تسلط دوباره بر افغانستان، زنان را از حق آموزش، کار و تفریح کاملا محروم کرده اند و محدودیت های گسترده بر حضور آنان در جامعه وضع کرده اند.

سازمان ملل متحد بارها در گزارش های خود گفته است که طالبان «در صدد حذف زنان از جامعه هستند» و اقدامات آنان به صورت سیستیماتیک انجام می شود.

فعالان حقوق زن افغانستان می گویند که این اقدامات به معنی «آپارتاید جنسیتی» است و باید از سوی جهان در افغانستان به رسمیت شناخته شود.

مسئله وقوع آپارتاید جنسیتی در افغانستان هنوز از سوی کشوری تأیید نشده است، اما بحث های گسترده در این زمینه به راه افتاده است.

با وجود اینکه درخواست ها برای به رسمیت شناسی «نسل کشی هزاره ها» و «آپارتاید جنسیتی» در افغانستان هر روز افزایش می یابد و گروه های مختلف سیاسی، مدنی، فرهنگی و اجتماعی افغانستان بر آن پافشاری می کنند و در کشورهای مختلف جهان نیز سیاست مداران و فعالان حقوق بشری از این خواست ها حمایت کرده اند، اما کشورهای جهان و سازمان ملل متحد هنوز گامی در این را برنداشته است.

فعالان حقوق بشری افغانستان به این باور هستند که با به رسمیت شناسی «نسل کشی هزاره ها» و «آپارتاید جنسیتی» در افغانستان، کشورهای جهان ملزم می شوند که در چهارچوب مکانیزم های بین المللی اقداماتی را برای حفاظت از هزاره ها و زنان در افغانستان روی دست گیرند و در نتیجه آسیب پذیری آنان کاهش خواهد یافت.

فعالان می گویند متوقف نخواهند شد و در گام های بعدی با نوشتن نامه های سرگشاده به سازمان ملل متحد و کشورهای جهان، بر اجرایی شدن درخواست ها و مطالبات شان، تأکید خواهند کرد.

منبع: شفقنا