خداوند حکیم، لحظاتی از سال را به قِداست و شرافتی خاص متبرّک ساخته تا بهانه‌ای باشد برای رحمتی فزون‌تر بر آدمیان.در چنین لحظاتی که نسیم رحمت پروردگار، وزیدن می‌گیرد، خوشبخت و سعادتمند کسی خواهد بود که خود را معرض این نسیم‌ها قرار دهد...

خداوند حکیم، لحظاتی از سال را به قِداست و شرافتی خاص متبرّک ساخته تا بهانه‌ای باشد برای رحمتی فزون‌تر بر آدمیان.در چنین لحظاتی که نسیم رحمت پروردگار، وزیدن می‌گیرد، خوشبخت و سعادتمند کسی خواهد بود که خود را معرض این نسیم‌ها قرار دهد.[1] بیست و پنجم ذیقعده یکی از همان نسیم‌های الهی است که تنها یکبار در سال می‌وزد.[2] پس چنین لحظاتی را مغتنم شماریم و شب و روزش را به بندگی مولای خویش بگذرانیم و چونان درمانده ای که به بارگاه صاحب کرامتی رحیم راه یافته، فقر خویش اذعان کنیم و بهترین‌ها را طلب نماییم:

"اللَّهُمَّ دَاحِیَ الْکَعْبَةِ وَ فَالِقَ الْحَبَّةِ ...

بار خدایا؛ اى گستراننده‌ی کعبه و شکافننده‌ی دانه

أَسْأَلُکَ فِی هَذَا الْیَوْمِ مِنْ أَیَّامِکَ الَّتِی أَعْظَمْتَ حَقَّهَا ...

از تو می‌‏خواهم‏ در این روز از روزهایت که حقّش را بزرگ گرداندى

عَجِّلْ فَرَجَ أَوْلِیَائِکَ وَ ارْدُدْ عَلَیْهِمْ مَظَالِمَهُمْ وَ أَظْهِرْ بِالْحَقِّ قَائِمَهُمْ ...

خدایا در فرج اولیائت شتاب کن و حقوق تاراج ‏رفته‌ی آنان را به آنان بازگردان و قائم آنان را به حق آشکار کن ...

حَتَّى ... یَمْحَضَ الْحَقَّ مَحْضا وَ یَرْفِضَ الْبَاطِلَ رَفْضا

تا حق به طور کامل ناب شود و باطل به صورت‏ همه جانبه به دور افکنده شود.

اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَیْهِ وَ عَلَى جَمِیعِ آبَائِهِ

خدایا بر او و همه پدرانش درود فرست

وَ اجْعَلْنَا مِنْ صَحْبِهِ وَ أُسْرَتِهِ

و ما را از همنشینان و خاندانش قرار ده

وَ ابْعَثْنَا فِی کَرَّتِهِ حَتَّى نَکُونَ فِی زَمَانِهِ مِنْ أَعْوَانِهِ

و در زمان بازگشتش ما را برانگیز تا در دوران او در شمار یارانش باشیم

اللَّهُمَّ أَدْرِکْ بِنَا قِیَامَهُ وَ أَشْهِدْنَا أَیَّامَهُ

خدایا درک قیامش را روزى ما کن و در روزگارش ما را حاضر فرما"[3]

بار خدایا؛ در چنین روزی که حجابِ آب از چهره‌ی زمین کنار زدی و آن را از جانب کعبه گستراندی،[4] حجاب غیبت از سیمای بی مثال منجی عالمیان برگیر تا ندای «أنَا المهدیِ» او از جانب کعبه، زمین و زمان را فراگیرد.

مهربانا؛ همچنان که در این روز اولین رحمتت را از آسمان نثار زمین فرمودی،[5] منتهای رحمتت - رحمة للعالمین، مهدی – را نیز در همین روز بر زمینیان عطا فرما.

معبودا؛ در این روز با ولادت خلیلت، ابراهیم و بنده‌ی برگزیده ات عیسی، زمین را مایه‌ی مباهات افلاکیان نمودی؛[6] این بار با اذن ظهور مهدی در چنین روزی فخری بی پایان بر زمین و زمینیان نثار فرما.

ای آنکه خُلف وعده در سنّتش راه ندارد؛[7] شرافت این روز را با تحقق وعده ات کامل فرما[8] و موعود همه‌ی امتها را به نجات آدمیان از هر چه ظلم و جهل است، برسان.[9]

[1] . رسول خاتم فرموده اند: "إِنَّ لِرَبِّكُمْ فِی أَیامِ دَهْرِكُمْ نَفَحَاتٍ أَلَا فَتَعَرَّضُوا لَهَا" یعنی: همانا در طول زندگی شما نسیم‌هایی از سوی پروردگارتان می‌وزد. هان! خود را در معرض آنها قرار دهید: بحارالانوار، ج 68، ص 221.

[2]. در دعای روز بیست و پنج ذی القعده چنین آمده: اللَّهُمَّ دَاحِی الْكَعْبَةِ ... أَسْأَلُكَ فِی هَذَا الْیوْمِ مِنْ أَیامِكَ الَّتِی أَعْظَمْتَ حَقَّهَا وَ قَدَّمْتَ سَبْقَهَا وَ جَعَلْتَهَا عِنْدَ الْمُؤْمِنِینَ وَدِیعَةً وَ إِلَیكَ ذَرِیعَة ...":خدایا اى گستراننده ی کعبه ... از تو مى‏خواهم‏ در این روز از روزهایت که حقّش را بزرگ گرداندىو سبقتش را پیش انداختىو آن را نزد اهل ایمان امانت و به سوى خود وسیله قرار دادی: زادالمعاد، ص 159.

[3]. زادالمعاد، ص 159. فرازهایی از دعای سفارش شده در روز 25 ذیقعده. متن کامل این دعا در کتاب مفاتیح الجنان موجود است.

[4]. امام رضا علیه السلام درباره‌ی 25 ذیقعده فرموده اند: "اللَّیلَةُ وُلِدَ النَّبِی إِبْرَاهِیمُ وَ النَّبِی عِیسَى عَلَیهِمَا السَّلَامُ وَ دُحِیتِ الْأَرْضُ مِنْ تَحْتِ الْكَعْبَةِ، فَمَنْ صَامَ یوْمَهُ كَمَنْ صَامَ سِتِّینَ شَهْراً، وَ فِی هَذَا الْیوْمِ سَوْفَ یظْهَرُ الْقَائِمُ الْمُنْتَظَر" یعنی: [25 ذیقعده] شبی است که حضرت ابراهیم و عیسی علیهما السلام به دنیا آمدند؛ و در چنین شبی زمین از زیر کعبه گسترده شد. هرکه این روز را روزه بدارد مانند آن است که شصت ماه روزه گرفته باشد. در چنین روزی قائم منتظر ظهور خواهد فرمود: زادالمعاد، ص 158.

[5]. امیر مومنان می‌فرمایند: "إِنَّ أَوَّلَ رَحْمَةٍ نَزَلَتْ مِنَ السَّمَاءِ إِلَى الْأَرْضِ فِی خَمْسٍ وَ عِشْرِینَ مِنْ ذِی الْقَعْدَةِ فَمَنْ صَامَ ذَلِكَ الْیوْمَ وَ قَامَ تِلْكَ اللَّیلَةَ فَلَهُ عِبَادَةُ مِائَةِ سَنَةٍ صَامَ نَهَارَهَا وَ قَامَ لَیلَهَا وَ أَیمَا جَمَاعَةٍ اجْتَمَعَتْ ذَلِكَ الْیوْمَ فِی ذِكْرِ رَبِّهِمْ عَزَّ وَ جَلَّ لَمْ یتَفَرَّقُوا حَتَّى یعْطَوْا [یؤْتَوْا] سُؤْلَهُمْ وَ ینْزِلُ فِی ذَلِكَ الْیوْمِ أَلْفُ أَلْفِ رَحْمَةٍ یضَعُ مِنْهَا تِسْعَةً وَ تِسْعِینَ فِی خُلُقِ الذَّاكِرِینَ وَ الصَّائِمِینَ [الصَّافِّینَ‏] فِی ذَلِكَ الْیوْمِ وَ الْقَائِمَینِ فِی تِلْكَ اللَّیلَة" یعنی: نخستین رحمتی که از آسمان به زمین نازل شد، در روز بیست و پنجم ماه ذی‌القعده (روز دحوالارض) بوده است. و هرکس این روز را روزه بدارد و شب آن را به عبادت بپردازد، به پاداش عبادت صد‌ساله رسیده است؛ عبادت صد ساله‌ای که روز‌های آن را به روزه و شب‌های آن را به عبادت گذرانیده است. و هر جماعتی که در این روز گِرد هم آیند و به ذکر پروردگار بپردازند، پراکنده نخواهند شد مگر آنکه خواسته‌های آنان برآورده خواهد شد و در این روز هزاران رحمت از سوی پروردگار نازل می‌شود که نود و نه درصد آن از آنِ کسانی است که روزش را به روزه و ذکر و شبش را به احیا و عبادت مشغول باشند: اقبال الاعمال، ج 1، ص 312.

[6]. بنگرید به پاورقی شماره 4.

[7]. خداوند متعال در قرآن کریم می‌فرماید: "إِنَّ اللَّهَ لا یخْلِفُ‏ الْمیعاد": قرآن کریم، سوره آل عمران، آیه 9 و سوره رعد، آیه 31.

[8].  امام باقر علیه السلام در پاسخ به فردی که پرسید «آیا ممکن است خدا در ظهور مهدی «بداء» کند و امر ظهور اتفاق نیفتد؟» فرمود: "إِنَّ الْقَائِمَ مِنَ الْمِیعَادِ وَ اللَّهُ لا یخْلِفُ الْمِیعاد" یعنی: ظهور قائم از وعده‌های الهی است و خدا خُلف وعده نمی کند: الغیبه نعمانی، ص 303.

[9]. یکی از روزهایی که ممکن است ظهور منجی موعود در آن محقق گردد، به فرموده‌ی فرستادگان الهی روز 25 ذیقعده (دحوالارض) است: بنگرید به پاورقی شماره 4.

منبع: پایگاه علمی فرهنگی محمد (ص)