ناصر بخارایی و اشعار او در مدح اهل بیت (ع)
گردآوری: فاطمه طالعی
ناصر بخارایی (وفات 773 هجری)
ناصر از معاریف شعرای قرن هشتم هجری و مسلمانی با ایمان و پاک اعتقاد بوده است و ظاهرا شیعه اثنی عشری بوده چرا که در اشعارش، مکرر حضرت علی (ع) و اولاد و احفاد او و خاندان رسول اکرم (ص) را ستوده است، ازجمله، در شش مورد از امام حسن مجتبی (ع) و هفت مورد از حضرت امام حسین (ع) به نیکی یاد کرده و در مدح انان سخن گفته است و از مصایبی که بر انان وارد شده و حقوقی که از انان ضایع گردیده، ندبه و اظهار تاسف کرده است.
باید دانست که در قرن هشتم، اهل سنت نیز غالبا به امامان شیعه کم و بیش اعتقادی یافته بودند و به انان حرمت می نهادند و گاه زبان به مدح و منقبت انان می گشودند. ابیات زیر نمونه هایی از سروده های بخارایی در مدح اهل بیت پیام آور رحمت است:
كوردلي كاوگزيد دارفنابر بقا
كرد سراي سرور در سر بيت حزن
كشته يكي را به زهر، غم زده و تلخ كام
خسته يكي را به تيغ تشنه لب و ممتحن
گل شكفد در بهار سرخ زخون حسين
سبزه بر آيد زخاك، سبز زهر حسن در
غم شاه عرب، خاطر من گوییا موی
سر زندگی است، شیفته پرشکن
حسین خلق و حسن خلق و مرتضی دانش
که سرخ گشت ازو، روی ال پیغمبر
ای به اوصاف حسین از همه اقران اقرب
وی به اخلاص حسن از همه یاران ممتاز
خدایگان بشر، فخرال پیغمبر
حسین خلق و حسن خلق و مرتضی ایین
و در یک شعر معما گوید:
سر یزید بیفکن به زیر پای حسین
به بیست روز بیرون ار، این معما را (1)
(1) جواب معمای بیت اخر هم این است که اگر سر کلمه یزید که (ی) باشد، برداشته شود و در انتهای نام حسین اورده شود، کلمه یزید می شود زید و حسین هم می شود حسینی.
