مسعود سعد سلمان و ارادت به اهل بیت (ع)
گردآوری: مسعود بسیطی
مسعود سعد سلمان شاعر، خوش‌نویس، ادیب و اسب‌شناس دوره غزنویان در نیمه دوم قرن پنجم و آغاز قرن ششم هجری بود. بیشتر اشعار او در قالب قصیده و باقی آن‌ها به صورت رباعی و قطعه هستند.
قصیده‌هایش به سبک خراسانی اغلب در مدح پادشاهان غزنوی هستند بیانی ساده و روان داشته و چنین می‌نماید که به فلسفه و ریاضیات آشنا بوده‌است. در اشعارش برخی کلمات هندی دیده می‌شوند.
مسعود سعد سلمان در سال ۵۱۸ هجری کشته شد.
مسعود سعد از شاعران درباری بوده و اشعار بسیاری در مدح امرا و پادشاهان داشته است. از آنجا که امیر مومنان علی (ع) در نگاه او برترین و شجاعترین انسان پس از رسول خدا بوده است، گاهی در اشعارش به تشبیه امرا و سلاطین به آن بزرگمرد پرداخته است. به عنوان مثال می توان به موارد زیر اشاره داشت.
منبع: ویکی پدیا
اشعار:
مناقب حضرت علی (ع):
به تندی گر حصارش هست خیبر به تیزی خنجر تو ذوالفقارست
...
تو حیدری به مردی و در صف کارزار اندر کف تو خنجر تو ذوالفقار باد
...
حیدری حمله ای و نصرت دین از جهانگیر ذوالفقار تو باد
...
ای رستم نبرد بران سوی رزم رخش وی حیدر زمانه بر آهنج ذوالفقار
...
به رزمگاه درآمد چو حیدر کرار به دست قبضه ی آن ذوالفقار ملک ستان
...
چو روز رزم بر طاغیان خزان باشد ز خون چگونه کند ذورالفقار تو روشن
...
در بیشه هیچ شیر ژیان را قرار نیست از ذوالفقار شیرکش بی قرار تو
دست و بازوی تو را در کرّ و فر فرّ و زور حیدر کرار باد
...
گرز کوبان چو رستم دستان تیرداران چو حیدر کرّار
امام حسین (ع) و عاشورا:
چندان کزین دو دیده ی من رفت روز و شب هرگز نرفت خون شهیدان کربلا
...
لاجرم جاه و حقّ حرمت او چون شهیدان کربلا باشد
...
هجر تو پسر، آنچه بر این جان پدر کرد هرکز نبکرد به حسین، شمر ستمکار
منبع: کتاب جلوه های ولایت در شعر فارسی، ص 120، 121، 137 و 207
