غَضائری رازی و ارادت به اهل بیت (ع)
گردآوری: مسعود بسیطی
محمدبن علی غضائری رازی (متوفی 426)، مکنی به ابوزید از شاعران بزرگ عراق و از مداحان امرای آخر دیلمی در ری و سلطان یمین الدوله محمود غزنوی است . لقب شعری او را غضائری و غضاری هردو نوشته اند.
غضائری مذهب تشیع داشت و مسلماً یا از بیم سلطان مانند ابن سینا تن به مسافرت به غزنین درنمیداد و یا اگر به غزنین میرفت به سرنوشت فردوسی دچار میشد. ابیاتی که از غضائری نقل کرده و دلیل تشیع او قرار داده اند این است.
اشعار:
شفاعت:
مرا شفاعت این پنج تن بسنده بود که روز حشر بدین پنج تن رهانم تن
بهین خلق و برادرش و دختر و دو پسر محمد و علی و فاطمه، حسین و حسن
مناقب حضرت علی (ع):
ایا کسی که شدی معتصم به آل رسول زهی سعادت تو لا تخف ولا تحزن
ز فرض داد یک انگشتری به گاه نماز تپنچه مذهب غال آمد و چنان اشغال
صلات تو به همه دوستان رسیده به طبع همیشه تا صلواتست بر محمد و آل
…
ثناء جود تو گسترده باد گرد جهان چنان کجا صلوات رسول باشد و آل
منبع:
کتاب جلوه های ولایت در شهر فارسی، ص 63، 74، 90، 157
