ماه شعبان

نویسنده: زهرا مرادی(  کارشناس ارشد MBA؛این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید )

فلسفه‌ی خلقت جنّیان و آدمیان، عبادت خالق رحمان بوده و بس! آنچنان که ربّ جلیل فرمود: «وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْإِنسَ إِلَّا لِیعْبُدُونِ»[1]

در میان خلایق، برترین نمونه‌های عبودیت و بندگی خالق متعال، فرستادگان خدای منّان بوده‌اند؛ تا آنجا که از سوی خدا «عبدالله» (بنده‌ی خدا) خوانده شدند. و در این میانه محمد بن عبدالله از همگان عبدتر و مقامش نزد معبود والاتر!

روز را به هدایت خلق، شب می‌کرد و شب را به عبادت خالق، صبح. در نیایش با معبود آنچنان فروتن و خاشع، طلب بخشش و مغفرت می‌نمود که گمان نمی‌بردی او همان محبوبی است که خداوند، جهان و جهانیان را به یُمن وجود او خلق کرده. نیایش هر شَبش شنیدنی بود و نیایش شعبانش شنیدنی‌تر. شعبان که به نیمه می‌رسید سر به سجده می‌گذاشت و می‌گفت:

«[معبودا؛] سراپای وجودم و قلبم برای تو سجده كرده و دلم به تو ایمان آورده است. این است دستانم و آنچه توسط آنها نسبت به خود مرتکب شده‌ام. اى بزرگى كه براى هر كار بزرگى به او امید است، از من گناه بزرگ را بیامرز، زیرا گناه بزرگ را جز [پروردگار] بزرگ نمی‌‏آمرزد.»

سر از خاک بر می‌داشت؛ اما اُبهت خالق، او را دوباره به سجده می‌کشید و می‌گفت:

«پناه می‌آورم به نور جلوه‏‌ات كه آسمان‌ها و زمین‌ها از آن روشن شده، و تاریكی‌ها با آن از بین رفته، و کار پیشینیان و آیندگان با آن اصلاح شده. پناه می‌برم به تو از نزول ناگهانی عذابت و از دگرگونى عافیتت و از زوال نعمتت. بارخدایا؛ به من عطا کن دلی با تقوا و صفا یافته که از شرك بیزار باشد، نه دلی كافر و بدبخت.»

دو طرفِ روی خود را به خاک می‌سایید و می‌گفت:

«روى خویش را به خاك ساییدم، و مرا سزاست‏ كه تو را سجده كنم.»[2]