امام سجاد (ع)

نویسنده: الف. کیومرثی  (کارشناس فن آوری اطلاعات  ؛  این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید)

شاید بتوان به مدد واژه‌ها‌ از تو گفت؛

اما هرگز واژه‌ها آینه تمام نمای تو نخواهند بود.   

به یُمن قدوم نورانی‌ات، آینه بندان عرش تا فرش را چگونه بر کاغذ بنگارم؟

و چگونه از شعفِ دلِ حسین بگویم که چشمانش از دیدن حجت پس از خویش می‌درخشید؟

و تبسّم آسمان را با کدام رنگ بر لوح خاک نقش بزنم که نه زمین، بلکه هفت افلاک برای میلادت هلهله کردند؟

پدر بندگان خدا[1] ، اینک پدر زینت اولیاء[2] است. آغوش پدرانه‌‌ی حسین از لطف ایزدی گلباران است.

اینک سجّاد در آغوش اوست.

چه خوب شد که آمدی.

آبروی عبادت را خریدی. ای زینت عبادت کنندگان؛

به غیر از شکر و سجده و ثنای پروردگارت از تو نشنیدم.

آن زمان که در صحرای محشر، رب اعلی ندا کند:

« کجاست زینت عابدان؟»

تویی که قدم پیش خواهی نهاد و عرش را با حضورت خواهی آراست.[3]

چه خوب شد که آمدی.

زخم‌های دل حسین را مرهم شدی. آن زمان که شقی‌ترین مردم، بیابان اندوه را با خونش آبیاری کنند، نگین هدایت را به تو خواهد سپرد.

مولای بهشتیان می‌داند که تو دین خدا را زنده نگاه خواهی داشت، تو یتیمان آل رسول را در پناه خواهی گرفت و تو امت پیامبر را به حق رهنمون خواهی شد.

چه خوب شد که آمدی.

اگر تو نبودی چه کسی مشعل هدایت را روشن نگاه می‌داشت؟ مشعلی که محمد ^{صلی الله علیه و  اله وسلم}  بر افروخت و فاطمه با جانش و علی با خونش و حسن با صبرش و حسین با ایثارش آن را زنده نگاه داشتند.

اگر تو نبودی چه کسی پیام رستگاری را به دل‌های خفته می‌رساند؟

اگر تو نبودی چه کسی با نوید گشایش و آرامش، جان‌ها را به انتظار فرا می‌خواند؟

بنیان دین مهجور مانده‌ی خدا را جان تازه بخشیدی. از عافیت گفتی و از رهایی و خوشبختی:

«وقتی قائم ما قیام کند، خداوند رنج را از شیعیان ما دور می‌کند و ... آنها حاکمان زمین خواهند شد»[4]

چه خوب شد که آمدی.

تو از تبار بارانی، از تبار آسمان، از تبار وحی؛ زلال شیرین کلامت را در جان‌ها جاری ساختی؛ و راه مناجات را به بندگان خدا نمایاندی.

نجواهای خالصانه‌ات گمشدگان را به نور هدایت و تشنگان را به چشمه‌ی سعادت می‌رساند.

صحیفه‌ی نورانی‌ات را به بهانه‌ی ولادتت ورق می‌زنیم و با کلام تو برای طلب گشایش، به پیشگاه خداوند تضرع می‌کنیم؛ تا باقیمانده‌ی خویش – بقیه الله الاعظم - را به ما برساند و چشمان‌مان را با ظهور فرزندت روشن گرداند:

«ای گشاینده‌‌ی عقده‌ها و ای در هم شکننده‌ی انبوه اندوه،

ای که ابرهای کدورت و غم را از افق فکرها برکنار می‌کنی،

ای بخشاینده‌ی این جهان و آن جهان،

ای بخشنده‌ی دنیا و آخرت،

به روان مقدس محمد وآل محمد رحمت فرست

و گره از کارم بگشای

و ابر غم از افق فکرم برکنار کن و اندوه انبوه شده‌ام را درهم شکن»[5]

                       «خدایا! به ولّی خود شكرانه‌ی نعمتی را كه به او داده‌ای، الهام نما، و مانند آن شكرانه را به ما نیز الهام كن

                       تا نعمت وجود او را سپاس گوییم.

                       او را از جانب خود سلطه‌ای یاری دهنده عطا كن،

                       و راه‌های سخت را به آسانی پیش پای او بگشای،

                       و او را به نیرومندترین تكیه‌گاه خود یاری فرما.

                       پشت وی را محكم، و بازویش را توانا گردان، و چشم عنایت خود را از او برمدار، و به نگه‌داری خود حمایتش فرما،

                       و با فرشتگانت مددكار او باش، و با برترین سپاه پیروز خود نیرومندش ساز.

                       به دست او كتاب و احكام و راه‌های هدایت خود و سنت‌های پیامبر خود را ـ كه درودهای تو ای خدا بر او و

                       خاندانش باد ـ بر پای دار، و آن نشانه‌های دین تو را كه ستمگران میرانده‌اند، دوباره زنده ساز، و گرد و غبار ستم

                       را از جادّ‌ه‌ی شریعت خود بزدای، و دشواری‌های راه خویش را برطرف نمای ...

                       و ما را بر آن دار كه شنوندگانِ سخن و فرمانبران دستور او شویم،

                       و در راه خشنودی‌اش بكوشیم، و در یاری و دفاع از او، مددكار وی باشیم،

                       و بدین وسیله، به تو و پیامبرت ـ كه درود تو ای خدا بر او و خاندانش باد ـ تقرب جوییم.

                       خدایا! بر دوستدارنِ این خاندان درود فرست، كه به مقام و منزلت ایشان معترف‌اند،

                       و به راه روشن آنان می‌روند، و نشانه‌های‌شان را دنبال می‌كنند،

                       و به رشته‌ی محبّت‌شان چنگ می‌زنند، و به ولایت‌شان تمسك می‌جویند،

                       و امامت و پیشوایی‌شان را می‌پذیرند، و به فرمان‌شان گردن می‌نهند، و در اطاعت‌شان می‌كوشند،

                       و روزگار دولت ایشان را منتظرند، و چشم امیدشان به آنان دوخته شده است؛

                       درودهای فرخنده و پاكیزه و فزاینده در هر بامداد و شامگاه.

                       بر آنها و جان‌هاشان سلام فرست و كارشان را بر اساس تقوا سامان بخش، و حال و روزشان را نیكو گردان، 

                       و توبه‌شان را پذیرا شو، كه تویی بسیار توبه‌پذیرِ مهربان و بهترینِ آمرزگاران،

                       و به رحمتِ خود ما را در جوار ایشان در سرای سلامت وارد كن، ای مهربان‌ترین مهربانان»[6]

آمین