امام رضا (ع)

نویسنده: الف کیومرثی  (کارشناس فن آوری اطلاعات  ؛ این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید  )

تجلّی مهربانیِ ایزد سبحان-هشتمین هدایتگر پس از رسول رحمت-  در یازدهم ذی القعده سال یکصد و پنجاه و سه قمری، زمین را به قدوم نورانی‌اش منور گردانید.[1]

پدرش موسی بن جعفر- هفتمین هدایتگر پس از رسول رحمت- و مادرش نیکوترین زنانِ زمان، ام البنین نجمه نام داشت.

او را «علی» نام نهادند تا کرامت و صبر و رأفتِ امیر نیکان را بار دیگر به یاد زمینیان بیاورد؛ و پروردگارش وی را به لقب «رضا»  آراست چرا که پسندیده خدا در آسمان و زمین بود.[2]

وسعت بی‌کران خُلق نیکویش سبب شد تا به صفات دیگری همچون صابر، فاضل، رضی، وفی، قره العین المومنین[3] ملقّب گردد.هرچند که حُسن و کمال او را نمی‌توان در القاب و اوصاف گنجاند؛ بلکه این القاب هستند که نیکویی و شرافت خویش را از او وام گرفته‌اند.

خورشید وجودش در مدینه نور گستراند و جانهای مومنان را به کلام نورانی‌اش جانی تازه بخشید. مهربانی‌هایش زبان زد دوست و دشمن بود تا آن حد که دشمنان نیز برای عرض حاجت به دامان رئوفش پناه برده، حاجت روا می‎گردیدند[4].

وجود سراسر رحمتش آنچنان آشکارا از نور علم ایزدی لبریز بود که به عالم آل محمد شهرت یافت.[5] مناظرات حیرت انگیزش با علمای ادیان دیگر سبب شد تا هر مدعای علمی در محضرش کرنش کرده به علم او اعتراف کند. و برخی همچون عمران صائبی زرتشتی را به اسلام رهنمون ساخت.[6]

او که وارث رأفت و سخاوت اجداد پاکش بود، نه تنها در زمان حیات، بلکه پس از شهادتش نیز مأمن حاجتمندان و دلشکستگان بوده و هست.

به بهانه زاد روز نورانی‌اش کلامی چند از سخنان شیرینش را به تشنگان هدایت و معرفت هدیه می‌کنیم:

دوستی با مردم، نیمی از عقل است.[7]

پاکیزگی از اخلاق انبیاء است.[8]

سکوت، یکی از درهای حکمت است.[9]

دوست هر کس، عقل او و دشمنش جهل اوست.[10]

بهترین بندگان خدا آنان هستند که: هرگاه نیکی می‌کنند، شاد می‌شوند؛ و هر گاه مرتکب امر ناپسندی می‌شوند، طلب بخشش می‌کنند؛ و هرگاه به آنها چیزی عطا می‌گردد، شکرگزاری می‌نمایند؛ و هر گاه بلایی می‌بینند، صبر پیشه می‌کنند؛ و در هنگام خشم عفو می‌نمایند.[11]

به راستی کسی که در پی افزایش رزق و روزی[حلال] است تا با آن خانواده خود را اداره کند، پاداشش از مجاهد در راه خدا بیشتر است.[12]

صله رحم را به جا آور گرچه با نوشیدن جرعه‎ای آب باشد.[13]

کمک تو به ناتوان بهتر از صدقه دادن است.[14]

سخاوتمند، از طعام مردم می‌خورد تا آنها نیز از طعامش بخورند و بخیل از طعام مردم نمی‌خورد تا کسی از طعام او نخورد.[15]

برای بخیل، آسایشی نیست؛ و برای حسود، لذت و خوشی نیست.[16]

منبع: پایگاه علمی فرهنگی محمد (ص)