نویسنده: عبدالحسن جولا
وقتی نوزادی در یک خانواده متولد می‌شود، پدر، مادر، بستگان نزدیک، بستگان دور، همسایه‌ها وهمکاران خوشحال می‌شوند. تا آن‌جا که خوشنودیِ خود را، حتّی در سالگرد میلاد آن مولود نشان می‌دهند.
در زادروزِ یک پیامبر، تمام مؤمنین وایمان‌آورندگان به آن پیامبر شادند، چرا که همه آنها بر خوانِ احسان آن هدایتگر نشسته‌اند و بهره می‌برند.
وقتی فرزندی در خانه پیامبری پای به جهان نهد، آنهم رسولی که مشعل همه جهانیان را در دست دارد ـ از جنّ و انس، عرب و عجم، سیاه و سفید، و... ـ همه و همه خوشحالند. نه تنها آسمانیان، که جنّ و انس و نبات وجماد نیز شادی خود را ابراز می‌کنند.
حال، اگر سالروز میلاد مولدی فرا رسد که موعود تمام پیامبران و نیکان و پاکان است، و همگی چشم امید به دست های پرتوان او را دارند تا عدالت و توحید ـ آرمان تمام پیامبران ـ را تحقق بخشد،همگی اظهار شادمانی می‌کنند.
و چنین است که در شادی و میلاد او، تمامِ دوستدارانش را شاد می‌بینی. ایام نیمه شعبان در هر شهر ودیار مؤمنان و منتظران که بگذاری، چراغ می‌بینی و پرچم‌هایی که نشانِ شادی است.
مباد که از این قافله عقب مانیم!
منبع: پایگاه علمی فرهنگی محمد (ص)
