امام حسین (ع)

نویسنده: زهرا مرادی (کارشناس ارشد MBA ؛ این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید )

از دست خودش خسته شده بود. هرچه فکر می‌کرد خطایی نبود که مرتکب نشده باشد و گناهی نبود که از آن چشم پوشیده باشد. باید فکری به حال خود می‌کرد؛ اما هربار که در موقعیت گناه قرار می‌گرفت اراده‌اَش سست می‌شد و معصیت را در آغوش می‌کشید. ناگهان یاد حسین افتاد.

حسین فرزند علی بود؛ نواده ی رسول خاتم؛ جانشین بر حق خدا بر روی زمین. گِرهی نبود که به دستان این خاندان باز نشود و دردی نبود که نزد ایشان بی درمان بماند. برخاست و سوی حسین شتافت.

"حسین جان! از دست خود شکایت نزد تو آورده‌ام. پندی، نصیحتی، راهکاری نشانم ده تا از این حال خُسران بیرون آیم."

حسین پدرانه نگاهش کرد و گفت:

پنج کار انجام بده، آن گاه هر گناهی که می‌خواهی مرتکب شو!

اول اینکه: از روزیِ خدا مخور، آن گاه هر گناهی که خواستی انجام بده.

دوم: از حیطه ی حکمرانی خدا بیرون رو، آن گاه هر گناهی که خواستی انجام بده.

سوم: جایی برو که خداوند تو را نبیند، آن گاه هر گناهی که خواستی انجام بده.

چهارم: هر گاه فرشته‌ی مرگ به سراغت آمد تا جان تو را بگیرد او را از خودت دور ساز، آن گاه هر گناهی که خواستی انجام بده.

و پنجم: هنگامی که نگهبان دوزخ خواست تو را به آتش داخل کند، [از آن امتناع کن و] وارد مشو، آن گاه هر گناهی که خواستی انجام بده.[1]

منبع: پایگاه علمی فرهنگی محمد (ص)