مرحوم سید‌بن‌طاووس از امام صادق(ع) نقل می‌کند: امام زین‌العابدین(ع) چهل سال برای پدرش(ع) گریست در حالی که در این مدت، روزها را به روزه، و شبها را به عبادت و تهجّد سپری می‌فرمود.
هنگام افطار، غلام آن حضرت(ع) به ایشان(ع) آب و غذا تقدیم می‌کرد. می‌فرمود: پسر رسول‌خدا(ص) در حال گرسنگی کشته شد! پسر رسول‌خدا(ص) در حال تشنگی کشته شد.. این جملات را پیوسته تکرار می‌کردند ومی‌گریستند. آنقدر که غذا از اشکهایشان تر می‌شد و آب آشامیدنی با اشکشان می‌آمیخت.. (اِنّ زین‌العابدین(ع) بکی علی ابیه اربعین سنه…بحارالانوار، ج۴۵، ص۱۴۹)
توجه به این نکته لازم است که گریه‌های امام سجاد(ع) در این مدت طولانی، یک پدیده عادی نبود. بلکه نوعی مبارزه با دستگاه ظالم، جبار و سفاک بنی‌امیه بود. آن حضرت(ع) موفق شدند تا با این روش، نام پدر شهید و مظلومشان را در جامعه آن روز زنده نگاه دارند. جامعه‌ای که زیر سلطه حکام بنی‌امیه بود و این خطر وجود داشت تا با تحریف و ریاکاری و تبلیغات مسموم، حادثه عظیم عاشورا، و مظلومیت و حقانیت سیدالشهدا(ع) را به وادی فراموشی بسپرند. گو اینکه در محرم سال ۶۱ هجری هیچ حادثه‌ای رخ نداده، و هیچ ستم و جنایتی بر سید جوانان اهل‌بهشت حسین‌بن‌علی (ع) و همراهان و خاندان معزز ایشان از کربلا تا کوفه و شام واقع نشده است!!!
اما با چنین تدبیر حکیمانه‌ای، قرنها است که این اشکها و عواطف پاک، ادامه یافته و تا قیامت استمرار خواهد داشت. تا زمانی که این اشکها جاری است، نام مقدّس حسین‌بن‌علی(ع) هم در دلها زنده و پایدار است.
منبع: شفقنا
