ذکر «یا علی» هم می‌تواند مصداقی از مصادیق یادبود حضرتشان باشد؛ از این‌رو دارای اجر و پاداش است ،درباره پاداش یاد حضرت علی (ع) پرسش وپاسخی مطرح شده بشرح زیر است:
آیا در مورد ذکر «یا علی»، توصیه‌ای در روایات وجود داشته و پاداشی برای آن اعلام شده است؟
پرسش
در احادیث معتبر و صحیح در مورد ذکر «یا علی» چه چیزهایی آمده است؟ فضیلت این ذکر، عظمت این ذکر، قدرت و خواص بالای این ذکر در مورد چیزهای معنوی و مادی را بیان بفرمایید.
پاسخ اجمالی
بر پایه روایات متواتر از رسول اکرم(ص) که در کتب فریقین بدان اشاره شده، به یاد امام علی(ع) بودن، خود نوعی عبادت است:
۱. «ذِکْرُ اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ عِبادَهٌ وَ ذِکْری عِبادَهٌ وَ ذِکْرُ عَلِیٍّ عِبادَهٌ وَ ذِکْرُ الْأَئِمَّهِ مِنْ وُلْدِهِ عِبادَه»؛[۱] یاد خدای عزّ و جلّ، عبادت است، یاد من، عبادت است، یاد علی، عبادت است و یاد پیشوایان از فرزندان وى، عبادت است.
۲. «النَّظَرُ إِلى عَلیِّ بْنِ أَبی طالِبٍ عِبادَهٌ…»؛[۲] نگاه کردن به علی بن ابی‌طالب، عبادت است و یاد او نیز عبادت است.
۳. «ذِکْرُ عَلِیٍّ عِبادَهٌ»؛[۳] یاد علی(ع)، عبادت است.
۴. «زَیِّنُوا مَجالِسَکُمْ بِذِکْرِ عَلِیِّ بْنِ أَبی طالِبٍ»؛[۴] مجالس خود را با یاد علی بن ابی‌طالب(ع) زینت ببخشید.
۵. «خداوند متعال به برادرم علی(ع) فضیلت‌هایی داده که آنها را نمی‌توان شمارش کرد. هرکس که فضیلتی از فضائل او را یاد کند و به آن اقرار و اعتقاد داشته باشد، خدای تعالی گناهان گذشته و آینده او را می‌آمرزد، و هرکس فضیلتی از فضائل او را بنویسد، مادام که نشانی از آن کتابت باقی باشد، فرشتگان برای او استغفار می‌کنند و از خدای تعالی آمرزش می‌خواهند. هرکس به فضیلتی از فضائل او گوش دهد، هر گناهی که با گوش کرده باشد، خدای تعالی آن‌را بیامرزد. و هرکس به فضیلتی از فضائل او بنگرد، خدای تعالی هر گناهی که او با چشم کرده باشد را نیز می‌آمرزد».[۵]
سایت اسلام کوئست در ادامه نوشت:با توجه به آنچه گفته شد، ذکر «یا علی» هم می‌تواند مصداقی از مصادیق یادبود حضرتشان باشد؛ از این‌رو دارای اجر و پاداش است، اما صرف نظر از روایات کلّی بالا که هرگونه یاد امام علی(ع) را عبادت می‌داند، در مورد روایاتی که در خصوص تنها این ذکر (یا علی) در برخی کتب و پایگاه‌ها نقل می‌شود، به منبع معتبری دست نیافتیم.
[۱]. شیخ مفید، الاختصاص، محقق، غفاری، علی اکبر، محرمی زرندی، محمود، ص ۲۲۴، قم، مؤسسه آل البیت(ع)، چاپ اول، ۱۴۱۳ق.
[۲]. فتال نیشابورى، محمد بن احمد، روضه الواعظین و بصیره المتعظین ج ۱، ص ۱۱۴، قم، رضی، چاپ اول، ۱۳۷۵ش؛ ابن شهر آشوب مازندرانی، مناقب آل أبی طالب(ع)، ج ۳، ص ۲۰۳، قم، علامه، چاپ اول، ۱۳۷۹ق؛ أبو القاسم طبرانی، سلیمان بن أحمد، المعجم الکبیر، ج ۱۸، ص ۱۰۹، قاهره، مکتبه ابن تیمیه، چاپ دوم، ۱۴۱۵ق؛ حاکم نیشابوری، محمد بن عبدالله، المستدرک على الصحیحین، ج ۳، ص ۱۵۲، بیروت، دار الکتب العلمیه، چاپ اول، ۱۴۱۱ق؛ گنجى شافعى، محمد بن یوسف، کفایه الطالب فی مناقب على بن أبی طالب، ص ۲۵۲، تهران، دار إحیاء تراث أهل البیت(ع)، چاپ دوم، ۱۴۰۴ق.
[۳]. مناقب آل أبی طالب(ع)، ج ۳، ص ۲۰۲؛ ابن مغازلی، على بن محمد، مناقب الإمام على بن أبى طالب(ع)، ص ۱۹۶، بیروت، دار الأضواء، چاپ سوم، ۱۴۲۴ق؛ ابن مردویه اصفهانى، مناقب على بن أبی‌طالب(ع)، ص ۷۵، قم، دار الحدیث، چاپ دوم، ۱۴۲۴ق؛ ابن عساکر، على بن حسن، تاریخ دمشق، ج ۴۲، ص ۳۵۶، بیروت، دار الفکر، چاپ اوّل، ۱۴۱۵ق.
[۴]. عمادالدین طبری، محمد، بشاره المصطفی لشیعه المرتضی، ج ۲، ص ۶۱، نجف، المکتبه الحیدریه، چاپ دوم، ۱۳۸۳ق؛ ابن مغازلی، مناقب الإمام على بن أبی‌طالب(ع)، ص ۱۹۹؛ محلى، حمید بن احمد، الحدائق الوردیه فی مناقب الأئمه الزیدیه، ج ۱، ص ۳۹، صنعا، مکتبه بدر، چاپ اول، ۱۴۲۳ق؛
[۵]. ابن شاذان، محمد بن احمد، مائه منقبه من مناقب أمیر المؤمنین و الأئمه من ولده(ع) من طریق العامه، ص ۱۷۷، قم، مدرسه الإمام المهدی(عج)، چاپ اول، ۱۴۰۷ق؛
صدوق، محمد بن على، الأمالی، ص ۱۳۸، تهران، کتابچى، چاپ ششم، ۱۳۷۶ش؛ کفایه الطالب فی مناقب على بن أبی طالب، ص ۲۵۲
منبع: شفقنا
