آنانکه قبور ائمه هدایت و رستگاری را تخریب کردند، پیش از همه چیز مسیرهای منتهی به سرزمین معرفت را از بین بردند و جهالتشان را در اعماق قلب‌های تاریکشان، آنجا که نور راه نمی‌یابد، مومیایی کردند، تا جهلشان بماند و بماند و بماند.
در خود بنایی و مناره‌ای و گنبدی جای نداده و بوی غربتش حلقوم‌های پر از درد را می‌فشارد، غربت واژه غریبی است برای توصیف این همه تنهایی، این همه مظلومیت و هتک حرمت واژه عجیبی است در برابر آن همه ظلم، ناسپاسی و جهالت.
آنانکه قبور ائمه هدایت و رستگاری را تخریب کردند، پیش از همه چیز مسیرهای منتهی به سرزمین معرفت را از بین بردند و جهالتشان را در اعماق قلب‌های تاریکشان، آنجا که نور راه نمی‌یابد، مومیایی کردند، تا جهلشان بماند و بماند و بماند
آنکه بی‌حرمتی کرد، ندانست که تیشه بر ریشه خود می‌زند و نتوانست باور کند که ریشه شجره طیبه، عندالله ثابت است و هرگز نمی‌خشکد و شاخسارش هر روز بیش از پیش شکوفا می‌شود و میوه‌های شیرین و حیات بخش ایمان را به بار می‌نشاند.
امروز این غربت، این مظلومیت از پس قرن‌ها به این نقطه از تاریخ رسیده است و انسان غافل و محبوس دنیای تاریک هواهای نفسانی همچنان در پی گسترش ابعاد این ظلم تاریخی است.
حرمت و جایگاه رفیع بقیع در بین مسلمانان دارای سابقه ای تاریخی است. بقیع به خاطر قدوم مبارک رسول خدا و ائمه معصومین علیهم السلام و دفن چهار تن از امامان علیهم السلام و سایر مؤمنان، شهیدان ونیکان، دارای شرافت زیادی است. ابوحجر اسلمی از رسول خدا صلی الله علیه وآله، چنین روایت کرده است: کسی که در مکه یا مدینه بمیرد، مورد حساب واقع نگردد و مهاجر به سوی خدا محسوب شود و روز قیامت، با اصحاب بدر محشور گردد. همچنین سیوطی از انس روایت می کند که دو آیه «فَإِنَّ مَعَ الْعُسْرِ یُسْراً. إِنَّ مَعَ الْعُسْرِ یُسْراً» در بقیع نازل شد.
بقیع در زمان رسول خدا(صلی الله علیه و آله) نیز زیارتگاه بود و آن حضرت برخی شب ها خانه را ترک می کرد، تنها به بقیع می رفت و در آنجا به راز و نیاز با خدا می پرداخت. اما این مکان پر عظمت از سوی دشمنان اسلام مورد حمله و تخریب قرار گرفت.
در هشتم شوال سال 1344 هجری قمری پس از اشغال مکه، وهابیان به سرکردگی عبدالعزیزبن سعود روی به مدینه آوردند و پس از محاصره و جنگ با مدافعان شهر، سرانجام آن را اشغال نمودند، به تخریب قبور ائمه بقیع و دیگر قبور پرداختند و ضریح فولادی ائمه بقیع را که روی قبور امام مجتبی، امام سجاد، امام باقر و امام صادق علیهم السلام قرار داشت از جا در آوردند.
عبدالوهاب ادعا می کرد گنبدهای ساخته شده بر قبور ائمه بدعت است و بعضی از اعمال انجام شده شرک می باشد و چون سلاطین عثمانی اعتراضی بر این وضعیت ندارند و در سایه پرچم حکومت آنها این کارها انجام می گیرد، بنابراین مؤید شرک هستند.
از جمله قبوری که در حمله ددمنشانه وهابیت به مقدسات مسلمین ویران گردید، بارگاه و مقبره ی امام حسن مجتبی (ع)،امام سجاد (ع)،امام محمد باقر (ع) و امام جعفر صادق (ع) بود.
علاوه بر ویرانی قبور ائمه ی شیعه، قبر حضرت عبداللّه و حضرت آمنه پدر و مادر حضرت رسول صلی الله علیه و آله ، مالک، پیشوای مالکی، عباس عموی پیامبر، اسماعیل از فرزندان امام جعفر صادق (ع) و… نیز به طور کامل ویران گردید.
این حرکت وحشیانه ی وهابیون، جهان اسلام را شدیدا متأثر نمود و در امر سفر حجاج ایرانی هم اختلال ایجاد کرد. مسلمانان ایران، عراق، قفقاز، آذربایجان، ازبکستان، ترکمنستان، قزاقستان، تاتارستان، یاشقیرستان، ترکیه، افغانستان، چین، مغولستان و هندوستان، در برابر این مسئله، موضع گیری کردند و فقیهان و بزرگانی چون سید ابوالحسن اصفهانی، شیخ محمد خالصی و شهید سید حسن مدرس، این اقدام را محکوم کردند و پس از آن نیز تلاش های بسیار برای باز سازی بقیع صورت گرفت ..
متاسفانه هنوز مسلمانان موفق نشدند این قبرستان مهم و تاریخی را بازسازی کنند.
به امید آن روز...
منبع: شفقنا
