اولین شیعیان این کشور مهاجرانی از لبنان بودند که از سال ۱۹۰۷م. وارد این کشور شدند و بیشتر فعالیتشان متمرکز بر فعالیت‌های اقتصادی بود. فعالیت تبلیغی شیعیان در این کشور از حدود سال ۱۹۹۱ م. شروع شد.
اطلاعات عمومی
جمعیت کل: ۱۰.۲۱۱.۴۳۷ نفر
مساحت: ۲۴۵.۸۵۷ نفر
حکومت: جمهوری
پایتخت: کوناکری
ادیان(درصد): اسلام (۸۵ درصد)
جمعیت مسلمانان: حدود ۸.۵ میلیون نفر
مراکز شیعی:
مراکز علمی: مدرسه بزرگ شیعیان، مدرسه احمد باه
مؤسسات اجتماعی: جمعیت آل البیت
گینه کوناکری
گینه کوناکری کشوری است که به دلیل داشتن منابع معدنی فراوان می‌تواند ثروتمندترین کشور آفریقا باشد اما جزو فقیرترین کشورهای غرب این قاره است
این کشور از شمال با سنگال و گینه بیسائو، از شمال شرق با مالی، از جنوب شرق با ساحل عاج، از جنوب با لیبریا و از جنوب غرب با سیرالئون همسایه است.
گینه در سال 1890 مستعمره فرانسه شد. در سال 1985 با رهبری شارل دوگل فرانسه رفراندومی در مستعمره‌های خود، به جز الجزایر، برگزار کرد تا مردم از میان استقلال فوری و باقی ماندن به عنوان مستعمره یکی را انتخاب کنند.
گینه‌ای‌ها که آن زمان به عنوان گینه فرانسه شناخته می‌شدند تنها مردمی بودند که به استقلال فوری رای دادند.
برخی این کشور را گینه کوناکری هم می‌نامند تا از گینه بیسائو تمیز داده شود. کوناکری پایتخت گینه است.
سیاست در گینه
در جمهوری گینه رئیس جمهور هم رئیس حکومت است و هم رئیس دولت. او همچنین مسئولیت نیروهای نظامی کشور را نیز به عهده دارد.
رئیس جمهور با رای مردم برای دوره‌ای هفت ساله انتخاب می‌شود و محدودیتی در انتخاب مجدد او وجود ندارد. رئیس جمهور نخست وزیر را مشخص می‌کند.
مجلس ملی این کشور 114 کرسی دارد که نمایندگان آن با تلفیقی از رای مستقیم مردم و لیست‌های حزبی مشخص می‌شوند.
اقتصاد در گینه
تولید ناخالص داخلی این کشور 741/9 میلیارد دلار است. سه میلیون و 700 هزار نفر نیروی کار آن را تشکیل می‌دهند که 76 درصد از آنها در بخش کشاورزی مشغول به کار هستند.
47 درصد از مردم گینه زیر خط فقر زندگی می‌کنند و نرخ تورم در آن در سال 2007 میلادی 20 درصد بود.
محصولات صادراتی این کشور شامل بوکسیت، آلومینیوم، طلا، الماس، قهوه، ماهی و محصولات کشاورزی است که به کشورهای روسیه (11 درصد)، اوکراین (9/6 درصد)، اسپانیا (9 درصد)، کره جنوبی (8/8درصد)، فرانسه (7/7درصد)، آمریکا (7/7 درصد)، آلمان (5/4درصد) و ایرلند (1/5 درصد) صادر می‌شود.
محصولات وارداتی این کشور شامل محصولات نفتی، آهن‌آلات، ماشین‌آلات، تجهیزات حمل و نقل، منسوجات، حبوبات و دیگر مواد خوراکی است که از کشورهای چین (6/8 درصد)، فرانسه (8 درصد)، هلند (8/4 درصد) و بلژیک (4/4 درصد) وارد می‌شود.
مردم گینه
جمعیت این کشور 9 میلیون و 947 هزار و 814 نفر با میانگین سنی 7/17 سال است. امید به زندگی برای زنان 84/50سال و برای مردان 5/48 سال است.
85 درصد از مردم این کشور مسلمان و 8 درصد آنها مسیحی هستند. زبان رسمی این کشور فرانسوی است.
ادیان در گینه
حدود ۸۵٪ جمعیت کشور گینه مسلمان، و بقیه مسیحی و بت‌پرست هستند. مسلمانان اهل سنت گینه، پیرو مذهب مالکی هستند و تعدادی نیز شیعه هستند. صوفیان این کشور پیرو طریقت تیجانی هستند.
اسلام در گینه
اسلام در حدود پنج قرن قبل به دست اقوام فولانی به این کشور راه یافت. اقوام فولا نیز تحت تأثیر طوارق و دیگر اقوام مسلمان به اسلام گرویدند. اگر چه آنان پیرو مذهب مالکی هستند اما به حضرت مهدی علیه السلام (به عنوان منجی انسان ها) اعتقاد دارند. استقرار حکومت اسلامی در گینه، مدیون تلاش های ابراهیم سمبی کو است که مرکزیت آن در تیمبو – شهری که امروزه مامو نامیده می شود- قرار دارد.
نخستین مدرسه اسلامی
نخستین مدرسه اسلامی در سال 1821م به دست حاج سلیم درتوبا به وجود آمد. روند گسترش اسلام از سال های نیمه دوم قرن نوزدهم میلادی شتاب بیشتر به خود گرفت، اما با استیلای فرانسه بر گینه، نیروی استعماری قوای مسلمانان را در هم کوبید و تبلیغ اسلام در میان قبایل پول – که پیشقراولان نشر اسلام در غرب آفریقا بودند- ممنوع گشت. کشتارهای دسته جمعی و بزرگ مسلمانان، صداها را در گلوها خفه ساخت.
اسلام مایه حرکت در گینه
در هر حال ورود اسلام به این منطقه موجب دگرگونی در فرهنگ و شیوه های زندگی مردم گردید. مساجد و مدارس متعددی در شهرها و روستاها ساخته شد و حرکتی گسترده برای انقلاب در افکار و سنن جامعه به وجود آورد. تنها در شهر کوناکری، 250 مسجد کوچک و بزرگ فعال است و هر رهگذری در اوقات نماز مشاهده می کند که جمعیت، حتی در پیاده روها مشغول اقامه نماز هستند. با وجود این به دلیل رقابت میان خاندان های حکومت گر مسلمان، فاصله زیاد تا مراکز عمده اسلامی، آمیخته شدن اعتقادات با فرهنگ بومی، بی سوادی گسترده و فقر حاکم بر جامعه، آموزه های اسلام هنوز به طور عمیق در فرهنگ مردم نفوذ نکرده است. آمارهای رسمی 95 درصد جمعیت گینه را مسلمان می دانند. صادرات مهم گینه بوکسیت، سنگ آهن، موز، چوب، قهوه و عسل است.
سابقه تشیع
اولین شیعیان این کشور مهاجرانی از لبنان بودند که از سال ۱۹۰۷م. وارد این کشور شدند و بیشتر فعالیتشان متمرکز بر فعالیت‌های اقتصادی بود. فعالیت تبلیغی شیعیان در این کشور از حدود سال ۱۹۹۱ م. شروع شد. مبلغان تشیع در این کشور برخی از شیعیان لبنانی و سیرالئونی بودند.
مراکز شیعی
شیعیان در این کشور چندین مرکز آموزشی و کتابخانه دارند و با توزیع کتب شیعی به تبلیغ تشیع مشغولند.
برخی از مراکز شیعی در این کشور عبارتند از:
مدرسه بزرگ شیعیان/ آموزشی/ دوبریکا/ ابراهیم باه و محمد بیلو جالو
مدرسه احمد باه/ آموزشی/ کوناکری/ احمد باه
مدرسه احمد باه/ آموزشی/ دوبریکا/ احمد باه
مدرسه الحسین آموزشی/ کوناکری/ محمد صالح باه
مدرسه محمد صالح باه/ آموزشی/ کوناکری/ محمد صالح باه
جمعیت آل البیت/ خدمات فرهنگی فکری اجتماعی/ دوبریکا/ محمد بیلو جالو
جمعیت C.C.P.I/ خدمات دینی برای جوانان/ کوناکری/ محمد الفو جالو
علاوه بر این مراکز، مؤسساتی هم فعالیت دارند که عبارتند از:
جمعیت اهل البیت
مدرسه محمد رمضان
مرکز حمد الله
مدرسه امام مهدی در گیکدو
مدرسه فاطمه الزهرا در پیتا
مدرسه اهل البیت در کالبیز
شخصیت‌های شیعی
ابوبکر الصدیق عیسی
محمد صالح باه
احمد باه
الفا عمر باه
جرنو ابراهیم باه
عبدالله جوغو باه
محمد باری
محمد علی جلو
محمد بیلو جالو
محمد الفو جالو
منبع: پایگاه اطلاع رسانی شیعیان آفریقا
