حضرت فاطمه (س)

نویسنده :  الف. کیومرثی (کارشناس فناوری اطلاعات؛ این آدرس ایمیل توسط spambots حفاظت می شود. برای دیدن شما نیاز به جاوا اسکریپت دارید)

تو فاطمه‌ای؛

پروردگارت تو را فاطمه نامید؛[1]

چرا که تو را از آتش گسسته میدارد. نه تو را، بلکه تمام دوستدارانت را.[2]

تو فاطمه‌ای؛

تویی آن میزان خداوندی، که غضب تو، غضب خدا و خشنودی‌ات خشنودی اوست[3] .

تو فاطمه‌ای؛

پاره تن حبیب خدا محمد مصطفی(ص) ،

 که  رنجش تو، رنجش حبیب خدا بود و شادی‌ات، شادی حبیب خدا.[4]

تو فاطمه‌ای؛

که به نام تو، طلب عفو به درگاه خداوندگار برده می‌شود- به فاطمه و پدرش، به فاطمه و همسرش، به فاطمه و پسرانش[5] -

هم او که اگر نمی‌بود،جهان را که هیچ، پروردگار وجود سراسر برکت و رحمت رسول خدا را هم نمی‌آفرید.[6]

تو فاطمه‌ای؛

تو آن حقیقتی که در منظر فرشیان هرگز یافته نخواهی شد، تو لیله قدری[7] ، و ما چه میدانیم تو چیستی ؟ تو کیستی؟[8]

که اگر می‌دانستیم اینچنین سرگردان یافتن نشانه‌ای از مزارت نبودیم.

تو فاطمه‌ای؛

هنوز نجوای سبز اول همسایه سپس اهل خانه‌ات،[9]  بر در و دیوار بود که بین در و دیوار ماندی. محسنت را نبوییده از دست دادی

و ناله جگر سوز وامحمدا سردادی.

تا ابد سلام بر تو ای فاطمه

بر اندوهت، بر چشم اشکبارت، و بر ناله حزینت.

منبع: پایگاه علمی فرهنگی محمد (ص)