نویسنده: عبدالحسین طالعی
گفتاری بر اساس کتاب «فضائل فاطمة الزهراء » نوشته حاکم نیشابوری ( درگذشتۀ 405 هجری قمری) از دانشمندان و محدثان بزرگ اهل تسنن.[1]
پیامبر، او را « فاطمه» نامید، یعنی این که دودمانش از آتش دوزخ بریده و جدا شده‌اند. ( ح 50، 51 ، 52).
نیز فرمود: « دوستدارانش از دوزخ بریده شده‌اند » ( ح 75).
معنای دیگر فاطمه، آن است که آن بانو، از آلودگی‌های عادی زنان دیگر، پیراسته بود. ( ح 72 و 91)
پیامبر، او را « صدیقه » نامید ( ح 44)؛ یعنی کسی که راستگو ترین مردم است( ح 45 تا 49، 151 تا 153)[2]
منبع: پایگاه علمی فرهنگی محمد (ص)
[1] - هجده فصل در زندگی صدیقه کبری سلام الله علیها (گفتاری بر اساس کتاب «فضائل فاطمة الزهراء » نوشته حاکم نیشابوری): به قلم عبدالحسین طالعی.
[2] - یک وجه مهم راستگویی آن است که عمل انسان مطلبق با ادعایش باشد . و او در مدّعای ایمان و عبودیّت هرگز با خدای خود دروغ نگوید، یعنی مرتکب گناه نشود. بدینترتیب، این نام، بیانگر عصمت حضرت اوست.
