مجیرُالدین بَیلَقانی و ارادت به اهل بیت (ع)
گردآوری: مسعود بسیطی
مجیرالدین بیلقانی (درگذشتهٔ ۵۸۶ هجری) شاعر پارسی‌گوی ایرانی از قرن ششم هجری است.
نام او در کتب تذکره به همین صورت ذکر شده و پیوسته در اشعار خود را به عنوان مجیر یاد می‌کند. منشأ و مولد او شهر بیلقان از توابع شروان است که امروزه در کشور جمهوری آذربایجان قرار گرفته است. مجیرالدین به لطافت طبع و جودت قریحه بر بیشتر سخنگویان زمان خویش رجحان دارد و قصایدش به روانی الفاظ و وضوح و روشنی معانی ممتاز است. آنچه او به رویهٔ استاد خود یعنی خاقانی سروده اگرچه نسبت به اشعار خاقانی ساده‌تر و به فهم عموم نزدیک‌تر است لیکن از جهت متانت سبک و دقت معنی و جزالت اسلوب به پایهٔ سخن خاقانی نمی‌رسد. وفات او به روایت مجمع‌الفصحا در سال ۵۷۷ و به روایتی دیگر در ۵۸۶ بوده است.
منبع: ویکی پدیا
اشعار:
مناقب حضرت علی (ع):
دست و شمشیر ورا از قبل نصرت حق ذوالفقار دگر و حیدر دیگر دیگر گیرند
...
شاه به قلب اندر ایستاد چو حیدر تیغ به کف همچو ذوالفقار گرفته
حسنین (ع):
به تشنه مرده که بد رشک غنچه ی سیراب به زهر خورده که بد نور دیده ی زهرا
امام مهدی (عج):
ای مهدی آخرزمان، ایمان ز عدلت در امان دادار از تو شادمان، بیدادگستر سوخته
منبع: کتاب جلوه های ولایت در شعر فارسی ص 127، ص 186 و ص 184
