نویسنده: منیره زارعان
یاس‌ها امروز بوی اشک می‌دهند. خورشید به خجلت می‌تابد و آسمان دل گرفته است. حوریان بهشت، صف در صف، در انتظار و ملایک مقرّب خدا گردآمده در منزل وحی‌اَند. خانه پیامبر، منزلگاه عبودیت ناب الهی، اینک مهمانی به آسمان می‌فرستد. خدا آغوش مهر گشوده است و اندک دمی دیگر، روح بلند و نورانی فاطمه(س) تن رنجور و درد آلودش را ترک می‌گوید و مدینه را با همه‌ی ستم‌هایش، با همه‌ی ظلمتش و با همه‌ی سیاهی‌اَش تنها می‌گذارد. و علی می‌ماند و تنهائی؛ علی می‌ماند و غریبی؛ علی می‌ماند و مظلومیت؛ با کودکانی به غایت پژمرده، تا یکایک چراغی شوند در راه. سلام و درود خدا بر آنان که آسمانی‌اَند و از تبار نور.
امروز که وجود ملکوتی فاطمه(س) به آغوش گشاده‌ی بهشتِ خدا لبیک می‌گوید، امروز که علی(ع) یک دنیا مظلومیت را با تنهایی جانسوزش در می‌آمیزد، امروز که زینب(س) استواری و ایستادگی را می‌آغازد و حسن و حسین(ع) غریبی و مظلومیت را می‌چشند، جای آن دارد که دل ما هم تکانی بخورد. پنجره‌ای باز شود از درون دل ما تا آسمان معرفت آل عبا. باید جاری اشک، سیاهی دلمان را بشوید. باید دلمان طوفانی شود و موجش حصارهای دنیائی را در هم بکوبد. باید این دل بشکند و بشکافد تا نور ایمان اهل بیت به درونش بتابد، تا فردا به ندای یاری خواه فرزند زهرا لبیک گوید.
ان شاءاللّه.
منبع: پایگاه علمی فرهنگی محمد (ص)
